Life is art

Van het weekend reden we langs een bord waarop de cursisten aan de workshop ‘art of life’ welkom werden geheten. Mijn hoofd maakte er ‘art is life’ van, om vervolgens de woorden om te draaien en ‘life is art’ van te maken. Er is veel geschreven over de kunst van het leven. Alsof het leven iets is wat te leren is. Net als bij kunst wat eerst begrepen moet worden om vervolgens de schoonheid erin te zien. Zelf zie ik het leven meer als een kunstwerk. Een kunstwerk waar aan begonnen wordt zonder te weten wat de uiteindelijke uitkomst is. In een kunstvorm die lang niet altijd te begrijpen is.

De vraag, wat als je vanaf scratch aan opnieuw zou kunnen beginnen, wat zou je dan doen? Heb ik regelmatig langs horen komen. Hoe zou het zijn om te beginnen met een nieuw wit leeg canvas?  Beginnend met het maken van een schets om deze vervolgens verder in te kleuren. Alsof alles al een plek heeft, een bestemming. De kleur van ieder stukje canvas al bepaald is.

Ik ben bang dat als ik zou beginnen met de eerste lijnen uitzetten, deze onlosmakelijk, onzichtbaar verbonden zullen zijn met de lijnen die er eerst al stonden. De kleuren zullen zijn in het kleurenpalet dat ik nu ken. Niet met welke ik in de toekomst zal ontdekken en misschien wel veel beter bij mij zullen passen. 

Ik geloof dat we allemaal kunstwerken zijn, levende kunstwerken, in uitvoering. Lagen kunnen overschilderd worden. Door de tijd ben ik geworden wie ik ben. Er is geen nieuw wit canvas. De nieuwe lagen zullen altijd over de oude lagen heen gaan. Ik draag ze beiden met mij mee. 

Toch is er telkens een glimp van het eindresultaat te zien. Een signature van de kunstenaar, waardoor er herkenning is, het volledige kunstwerk zal uiteindelijk maar voor weinigen volledig zichtbaar worden of misschien blijft het wel altijd onvoltooid. Alsof de kunstenaar iedere keer weer zijn pencelen te hand kan nemen om verder te gaan waar deze gebleven is.