Greifellen

Taal van het lichaam (donderdagavond 21:30u)

Zo aan het einde van de eerste dag, van vier dagen gravellen door de Eiffel in Duitsland, heb ik even een moment voor mezelf. Ik probeer te luisteren naar hoe ik me voel. Vandaag tijdens het fietsen bedacht ik me dat mijn lichaam ook een taal heeft. Dat het op haar eigen manier signalen geeft. Signalen waar ik alleen lang niet altijd iets mee doe. Toch apart dat iets wat van mijzelf is ook door mijzelf genegeerd kan worden.

Na een jubel moment afgelopen zondag dat ik weer vol kon sprinten met hardlopen, zijn de klimbenen achter gebleven in Frankrijk. Ze liggen voor mijn gevoel nog ergens op de gravelklimmen van afgelopen zomer. Het korte explosieve werk gaat prima, alleen op de duur klimmetjes kan ik de cadans nog niet vinden. Wel heb ik enorm genoten van de omgeving, het is hier ruig en stil.

Ik keek net nog even in de ritdata en zag een gemiddeld vermogen van 193 watt, toch niet verkeerd. Het lichaam sputtert misschien wat, maar de watts zijn er wel. Geeft toch wel wat vertrouwen voor morgen.

Stilletjes fluister ik terug naar mijn lichaam, voor nu even het licht uit en rust. 

Luister naar uw lichaam (vrijdagochtend 6:00u)

Het is ochtend, de eerste nacht ben ik voor mijn doen redelijk doorgekomen. Een eerste nacht ergens anders slaap ik standaard slecht. Ik kan me van jongs af aan dan niet overgeven aan de nacht. MIjn hoofd wil dan een soort in control blijven. Toen ik klein was raakte ik dan vaak in paniek. Nu weet ik het en blijf rustig liggen. Onder het motto van een beetje rust is beter als geen rust

Mijn hoorloge geeft een voor mijn doen lage slaap score, de tip om rust te houden en naar mijn lichaam te luisteren vandaag. Dat eerste gaan we niet doen er staat een stevige graveltocht op het programma, het tweede wel. Niet te veel in de reserves vandaag, connectie zien te krijgen met de benen en genieten.

‘t is een schone omgeving (vrijdagochtend 9:00u)

We staan stil bij een van de vele stuwmeren. De gravelpaden zijn hier de verbindingswegen tussen de vele meren. Het is bewolkt, nog een beetje fris maar in de klimmen warm ik goed op. De gravelpaden zijn mooi. Van te voren als ik een route bouw, kijk ik altijd via sattelietbeelden hoe het eruit ziet, alleen is dat door het bos niet altijd goed te zien. Zo van bovenaf ziet het er dan al mooi uit, maar als je door de omgeving heen fietst is het in werkelijkheid nog veel schoner, zoals ze in het Vlaams zeggen.

Bijtanken en uitrusten (vrijdagavond 20:00u)

Uiteindelijk de teller afgedrukt op 122km met bijna 2200 hoogtemeters. Door het weer vandaag een beetje kou op de nekspieren gepakt. Toch een buff mee moeten nemen. Het blijkt maar weer eens dat gravellen zoveel meer vraagt van het lichaam. Het is continu geconcentreerd blijven en naar de juiste lijn zoeken. Inschatten hoeveel grip de banden hebben. Hoe de fiets over het grind doorglijd als ik afrem. Hoe lang ik in de klim kan blijven staan zonder tractie te verliezen. Maar het blijft ook de mooiste manier van fietsen. Zoveel verassingen zijn er van super mooie omgevingen. Van grootste vergezichten tot een kleine beekje wat vlak langs het pad de andere kant stroomafwaarts kabbelt. Het is buitengewoon schoon, om stil van te worden.

Het is mooi om te zien hoe iedereen zo’n dag op zijn eigen manier doorleefd. Maar wat we gemeen hebben is dat als we terug zijn we enorm veel zin hebben om bij te tanken. Volgens strava had ik meer dan 3500 calorieën verbruikt. Moet wel zeggen dat het aardig lukt, dat bijtanken. Vanavond lekker vroeg in bed en morgen hebben we de planning iets aangepast, wat minder hoogtemeters en langs de grootste bruinkolenmijn van Duitsland, hoe lelijk ook weer indrukwekkend kan zijn.

Van waar de zon opkomt (zaterdagochtend 8:00u)

Ik zit heerlijk in het zonnetje op het balkon. Het uitzicht is fenomenaal, in de verte hangt boven het water nog een beetje mist. De vogels zijn al een hele tijd druk in de weer. Ze fluiten nog in alle rust voordat de wegen weer vol auto’s en motoren geraken, dit is hun moment van de dag. Ik doe mijn ogen dicht en denk na over mijn moment van de dag. Wat zijn de momenten dat ik even inplan om in alle rust te genieten van de (nieuwe) dag? Dat ik uit volle borst durf te praten en zingen?  

Water duwt zichzelf omhoog (zaterdagochtend 9:00u)

We rijden stroomafwarts langs de Rhür. Ik moet van binnen glimlachen. Het idee van vandaag was even anders als gepland. We hebben spreekwoordelijk het roer omgegooid. 

Het is heerlijk rustgevend om het water zo te zien stromen en te observeren. Vind er een mooie metafoor in om over na te denken. Als het water wordt tegen gehouden duwt het zichzelf omhoog om weer verder te stromen. 

De geur van Büsingen (zaterdagochtend en bijna de hele dag)

Paardebloemen, boterbloemen en koolzaad geuren zo’n beetje de hele dag. Ik weet niet of het komt door het lager glooiende landschap waar we doorheen rijden. De geur vermengd met de geur van het stof van de grindwegen. Maar de kenmerkende geur van koolzaad, paardebloemen en boterbloemen doet me denken aan vroeger. Een periode in het leven die vrij onbezorgd was. Als de geur gevangen kon worden in een potje zou ik er regelmatig even iets van laten ontsnappen om even aan het nu te ontsnappen.

Schoon in zijn lelijkheid (zaterdagochtend 11:30u)

Na een klim over bergen van gruis, fietsen we langs de afgraving. Het is bijzonder om in de diepte te kijken en machines van buiten proportionele formaten aan het werk te zien. Er hangt stof in de lucht en het zwarte koolstof in de diepere lagen is zichtbaar. Het is alles behalve schoon en op een bepaalde manier toch weer wel. Een contradictie dat is het.

Van het gebaande pad af (zaterdagmiddag 13:00u)

Aangezien ik de route niet in detail heb uitgeplozen, zitten er op de terug weg wat meer asfalt. Het mooie is dat we fietsen hebben die gemaakt zijn om af te wijken. Misschien een beetje als onszelf. We zwaaien wat af van de route en komen weer langs een mooi beekje en over bospaden te fietsen. Beter als de open stukken vol tegen de wind en vals plat omhoog. 

De smaak van fris water (zaterdagmiddag 14:30u)

We zijn out of water en moeten nog een kleine 15km. Gelukkig staan er een paar mensen voor hun huis. In ons beste Duits vragen we of we wat water mogen. Onze bidons worden gevuld met heerlijk koel water. De eerste slokken smaken echt zalig. Misschien smaakt het nog wel beter omdat het met zoveel gastvrijheid is gegeven. Mooi om met zoiets eenvoudigs zo tevreden te kunnen zijn.

Uitgerust wakker worden (zondagochtend 07:00u)

Bijna een nacht van 8 uren slaap doet het lichaam en de geest goed. Waar ik de afgelopen dagen het nieuws links heb laten liggen, open ik even de nieuws app. De wereld is onrustig dat is een ding wat zeker is. Ik loop naar het balkon en staar naar de zon, die er al was voordat wij er waren en er ook nog lang na ons zal zijn. Begrijpen doe ik het niet, maar ik begrijp nog minder hoe wij als mensen in deze wereld met elkaar omgaan. Ik moet denken aan het Taizé nummer; als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft… ik kijk weer naar de zon.

Gebroken licht (zondagochtend 9:00u)

Het voelt alsof de gebrokenheid van de wereld in de atmosfeer zit. Het licht van de zon wordt gebroken door een grijze bewolking en het water weerspiegeld deze gebrokenheid. De eerste klimmetjes neem ik even vol om alles even van me af te schudden, om het van binnen weer rustig te krijgen.

Meer van…. Loch Ness (zondagochtend 10:00u)

Nadat we door een klim even van de stuwmeren zijn afgedwaald, rijden we naar een mooie afdaling weer langs het water. Ik ben nooit bij de meren van Loch Ness geweest, maar dat in deze meren omgeven door ruige heuvels met bossen ook een monster schuilt kan ik me zo inbeelden. Ik geef voor de zekerheid maar wat extra vermogen op de pedalen. Ondertussen laat de zon zich af en toe ook weer zien. Een mooie afsluitende rit, van een weekend waarin ik weer meer van de wereld en van mijzelf heb ontdekt.