Zandkorrels

Ze zweven laag over het strand, voortgeduwd door een harde westenwind. Losgemaakt van de rest, volgen ze de anderen die ook losgemaakt zijn. Een zacht ritselend geluid geeft het, zand over zand, alsof ze de andere korrels roepen om zich ook los te maken en hun te volgen. Het is een levend kunstwerk, iedere keer zijn de vormen en structuren anders. Iedere korrel volgt zijn eigen route om ergens anders weer neergelegd te worden. Niet wetend waar en niet wetend wie er zich nog meer op plek zullen nestelen voor even of misschien wel voor eeuwen.

Terwijl ik aan het wandelen ben over het strand, gaan er veel gedachtes door mijn hoofd. Net als bij de zandkorrels maakt de ene gedachte, de andere gedachte los. Niet wetend welke volgende geachte los komt stap ik verder. Probeer de gedachtes een plek te geven, al is het misschien maar voor even. Herinneringen van vroeger, langer en korter geleden vermengen zich met het leven nu en met plannen voor later.

De regen komt wanneer die wilt en stort zich letterlijk neer op de aarde. Om vervolgens in een plas te blijven liggen of in een stroompje een nieuwe plek te vinden. De paden zijn door haar toedoen gedeeltelijk verdwenen of veranderd in modderige paden. De warmte is ook verdwenen, want die brengt ze niet met zich mee. De zon heeft haar best gedaan maar kan niet op tegen de hoeveelheid water van de afgelopen maanden.

In de duinen is het zoeken naar de juiste route, door en langs al het water. De ene keer is het springen, de andere keer op de tenen lopen en dan maar weer zo snel mogelijk. Alle mogelijke tactieken zijn uit de kast gehaald. Het resultaat ondanks dat hetzelfde, natte sokken. Ik moet glimlachen van binnen, dat geeft ook wat warmte. Het voelt alsof het is wat ik zo vaak doe, het leven rationeel benaderen, alsof er altijd wel een tactiek is om er doorheen te komen. Een bepaalde vorm van controle hebben over datgene wat zo niet te controleren is.

Met de stappen die ik zet, zet ik ook telkens meer stappen van binnen. Ik loop die stappen niet alleen, maar samen. Samen door het zand, samen door het water, samen door de modder, samen door het leven. Allebei korrels gedragen door de wind en even samen op dezelfde plek neergestreken. Met een zacht ritselend geluid delen we in elkaars leven. Even los van het dagelijkse ritme, is er ruimte om alles een plek te geven.