Het Perfecte plaatje

Over perfecte plaatjes gesproken, gisteren heb ik samen met mijn broer een mooie run gemaakt over de Utrechtse heuvelrug. Wat een geweldig mooie natuur is er zo midden in Nederland. Bos, heide, zand, heuvels en mooie meertjes. De vogels zongen het ene moment uit volle borst, dan hoorde we weer een specht die de kwaliteit van het hout aan het testen was en dan was het weer muisstil. De geuren gingen over van vochtig gras, naar dennenbomen en dan weer omgezaagde bomen of van de zon die alles aan het opwarmen was. Ondertussen voelde ik de kracht in mijn benen en gingen we heerlijk vooruit.

De gesprekken gingen ook over het leven, het perfecte plaatje. Ik weet niet hoe het in het leven van jou is. Maar ik kan soms afgeleid zijn door het perfecte plaatje. Als ik een ding weet is dat alles in dit leven nooit perfect zal zijn. Toch laat ik mij bewust en misschien nog wel veel meer onbewust leiden door het plaatje wat anderen op het leven plakken. Het plaatje van vriendschappen, familie en misschien nog wel dichter bij de relatie met mijn partner en het geloof.

Vooral over dat laatste denk ik op dit moment veel na. Er is meer tijd om na te denken, toch merk ik dat ik die tijd ontwijk. Gisteren had ik alleen iemand naast me lopen die doorvroeg, waardoor ik al rennend toch stilstond bij de vragen die er in het diepst zijn. Het leven is alles behalve het perfecte plaatje. Maar het perfecte is ook niet wat het het plaatje maakt. Langzaam pelde ik in mijn gedachten laagje voor laagje de schil eraf van verwachtingen, verlangens, denkbeelden die niet bij mij pasten maar wel mijn blik op het leven kleurden, beter gezegd van kleur probeerde te ontnemen.

Wat ik zal schrijven is geen veroordeling over het geloof van anderen, maar zijn schillen die over mijn eigen geloof zijn gekomen die ervoor zorgen dat ik juist verder ervan af kwam te staan. De beelden van God als best fiend, de boezemvriend die er altijd is. Voor mij is God ook niet de miracle maker, die als wij bidden alles oplost en geneest. Voor mij is God ook niet de vader, die in alles betrokken is en continu advies geeft. Voor mij is God ook niet het geen wat ik het meeste lief heb. Het is niet dat ik niet van God hou maar ik ben soms boos en gefrustreerd. Het is niet dat ik niet geloof in wonderen maar ik mis ze bij mensen die me dierbaar zijn en Zijn betrokkenheid in mijn leven, soms vraag ik me af waarom Hij is. Niet echt het perfecte plaatje.

Ik wil geen schil, geen filter, leggen op het beeld wat iemand anders van God moet hebben. Maar op de vraag wie God is, wat het geloof is, voor mij? Wil ik beginnen met de volgende woorden welke gisteren meerdere malen door mijn hoofd rond dwaalden: Denk aan de Mij bij alles wat je doet (Spreuken 3:6). Voor mij is geloof de verwondering en het bewustzijn dat er iets groters is in dit leven. Dat ik een creatie ben van een schepper. En dat die schepper iets gemaakt heeft waarvan Hij zag dat het goed was. Dat ik met diezelfde filter om mij heen mag kijken en mag zien dat het goed is, ook al voelt dat soms verre van dat. Dat deze schepper aanwezig is, niet door de pijn en de oplossing te zijn op al mijn vragen, maar rust te geven in de wetenschap dat door genade er vrede is. Een vrede en een rust waarvan ik gisteren heb mogen proeven.

Het perfecte plaatje is voor mij dat ik met open ogen, met de filter van genade en goedheid om me heen mag kijken. Dat ik geniet en niet de vreugde laat wegnemen door andere schillen en filters over deze genade en goedheid heen te leggen. Het leven is niet perfect toch wat is het gisteren meer dan dat, het was goed.

Net zoals ik gisteren de kracht in mijn benen voelde tijdens het lopen, zo voelde ik vandaag ook de kracht van en hoe het geloof voor mij is door het schrijven van deze woorden.