Aandacht verleggen

Als ik met de racer onderweg ben, merk ik telkens vaker dat even wegkijken, dromend in de verte turen, rust geeft in mijn hoofd. De spotlights uit te zetten en even de hele omgeving in mij opnemen. Amper beseffend dat aandacht het stuurwiel is van het leven.

Vanavond heb ik een cursus Mindgym gevolgd en ik merkte dat ik onbewust meer met het thema van de avond was bezig geweest. Dat er woorden van herkenning waren. Woorden die van binnen iets raakte. Woorden die ik zelf niet bedacht zou hebben om te kunnen omschrijven wat ik zou graag willen beschrijven. Zo was er de zin: “je aandacht werkt als een spotlight, het zet het geen in het licht waar het op gericht is”.  Wat als het gericht is op iets wat ik juist geen aandacht wil geven? Dan heb ik vanavond geleerd dat ik me mag richten op het voelen, dan is er geen ruimte voor het denken, dan gaat de spotlight even uit en komt alles in het licht te staan.

Op de fiets merk ik dit soms ook, dan ben ik zo aan het gaan, dan vergeet ik de wind te voelen die mijn gezicht aait, dan vergeet ik te luisteren naar de bladeren die ritselen, dan voel ik de zon niet mijn huid strelen. Dan zit ik weer in de ga modus, de spotlight staat aan, te hard, te vel, te…. Ik vergeet dan nog wel eens te genieten, het belangrijkste, de reden waarom ik het doe.

“Het allerbelangrijkste is, niet vergeten wat het belangrijkste is”, een andere zin die voorbij kwam. Ik denk dat ik het belangrijkste niet alleen moet vergeten, maar vooral ook tegen mezelf moet zeggen wat ik belangrijk vind. Uit onderzoek is gebleken dat we 300 tot 1000 woorden per minuut tegen onszelf praten. Dit is naast de woorden die we hardop uitspreken. Wat ik me dan afvraag, wat zeg ik allemaal tegen mijzelf en wie is er dan aan het woord. Is het de innerlijke criticus, die deze ruimte inneemt of zijn het woorden van veerkracht, positiviteit en altruïsme (moeilijk woord voor onbaatzuchtigheid, ook geleerd vanavond). De zin die hier bleef hangen was: “Zelfkritiek vraagt of je wel goed genoeg bent, zelfacceptatie vraagt wat goed is voor jou”.

Soms ben ik op de fiets zo aan het vechten met mijzelf. Als de benen niet goed voelen en de wind ook nog eens de verkeerde kant op blaast, kan ik hier vol tegen in gaan. Het effect hiervan is, hoe harder ik er tegen in ga, hoe zwaarder de rest van de rit. Een verzetje lichter gaan rijden werkt beter en het eindresultaat is dat ik met meer energie thuis kom. Het lukt me niet altijd maar het besef is er. Nu is dit voor mijzelf een mooie metafoor voor het gewone leven, waar de wind tegen voor zelfkritiek staat. Hoe harder ik er tegen ga vechten, hoe sterker deze wordt. Als mijn innerlijke criticus aangeeft dat het even een tandje terug moet omdat ik (vandaag) niet goed genoeg ben. Kan ik er tegen vechten en willen bewijzen dat ik sterker ben. Of ik kan het bedanken voor het inzicht.

Er was nog 1 opdracht, schrijf een brief aan jezelf zoals je aan een goede vriend zou schrijven om hem te bemoedigen. Deze brief, gedicht, wil ik delen om ook jouw te bemoedigen. En omdat ik hoop dat als je mij tegenkomt, je misschien deze woorden herinnerd en me er mee bemoedigd.

Kijk ver en ontspan
Verleg je focus
Je mag verdwalen
Even geen druk
Geen bewuste gedachte
Houdt wat komt niet tegen
Laat komen wat je hebt verzwegen
Lach, schreeuw, wees boos, huil
Het mag er zijn
Omarm wat er komt
Het maakt wie je bent
Droom, durf, zeg het kan
Kijk ver en ontspan

Velosoof