Lay your weapons down
Vorige week tijdens de coaching sessie legden we even de fietsen aan de kant. Daar lagen ze dan midden in het bos vol met balderen die van de boom gevallen waren. Terwijl in gesprek waren, ging de zin “lay your weapons down, there are no enemies in front of you” door mij heen. Een zin uit het lied “Weapons” van Jars of Clay. Vandaag pakte ik de lyrics van het lied er weer bij en het raakte me diep van binnen.
Net als de fietsen wegvielen in het bed van bladeren, zo is mij ook lang niet altijd opgevallen dat ik zo vaak gewapend ben opgestaan, om vechtend te walsen over de scheuren die in mij zijn ontstaan door het geweld van het leven. Afgelopen jaar voelt het inderdaad of ik langzaam uit elkaar aan het vallen ben. Dat ik met mijn rug tegen de denkbeeldige muur ben gaan staan. Dat de spanning langzaam hoger in mijn lichaam is gaan zitten. Dat de vreugde, rust en vrede langzaam plaats hebben gemaakt voor vermoeidheid en onrust.
Net als ik mijn fiets neerlegde midden in het bos, zo voelde ik dat het niet het enige was wat ik neer mag leggen. Vooral dat dit neerleggen ook niet een eenmalig iets is. Mijn coach prentte het mij afgelopen keer weer goed in, David wees connected met jezelf. Zorg iedere dag als je opstaat, als je werkt, als je op de fiets zit, als je thuis bent dat je eerst connected bent met jezelf. Dan is het inderdaad een halleluja waard dat ik het hoor, dat ik het zie, dat ik het voel. Dat net als die fiets opging in het bos, door het neer te leggen, ik mijn wapens neer mag leggen en weer volop mag opgaan in het leven.
Zo is voor mij het connecten het luisteren naar mijzelf, naar de woorden die naar boven komen. De nummers die een ritme aangeven, die woorden uitspreken als ik ze zelf niet heb. Dat ik weet dat alles goed komt, zoals Delirious zo mooi opgeschreven heeft in een nummer van ze: “Every little thing’s gonna be alright”. Het is weer tijd om te leven. Tijd om de dromen, net als de fiets, van onder het bladerendek overeind te trekken. Weer op te stappen, weer te gaan fietsen, te gaan lopen en de wonderlijke kleuren van de herfst binnen te laten te komen. Te genieten en het als balsem laten zijn voor de scheuren.
Scheuren in het leven verdwijnen niet. De littekens die overblijven, blijven zichtbaar en kunnen soms jeuken en weer open springen. Wat ik hiervoor nodig heb is dat ik connected ben met mijzelf en daarnaast even belangrijk dat ik connected ben met de mensen waar ik om geef. Waar ik het niet kan erop vertrouwen dat er iemand is die het wel doet, die zegt:
“Jij bent geliefd, leg je wapens maar neer, alles komt goed”
Link naar het nummer van Jars of Clay https://www.youtube.com/watch?v=fCt-kdJTUks) en het nummer van Delirious https://www.youtube.com/watch?v=_KcmaRCcLeg