Gewoon

Gewoon, dat is waar ik de laatste tijd veel over nadenk. Het hoeft van mij niet allemaal bijzonder, next level, boven alle verwachtingen te gaan. Het mag van mij het liefst gewoon. Als ik gewoon mijn gang kan gaan, vind ik het prima. Als ik gewoon mij zelf mag zijn, wordt ik helemaal blij van binnen. Als ik een gewoon gesprek kan voeren met een ander, voel ik verbinding. Als het fietsen en lopen gewoon gaat, dan gaat het gewoonweg vanzelf. Het mag van allemaal gewoner in het leven.

Ik weet dat ik soms ook even anders wil, maar dan lijkt het vaak of ik toch meer hetzelfde wil zijn als de rest. Terwijl als ik gewoon mezelf ben, ik me vaak zo anders voel. Alleen als ik het gewone van mijzelf los laat, voelt het allemaal alles behalve vertrouwd aan. Het lijkt dan fietsen op modder met een harde onderlaag. Waar ieder moment een van de wielen een andere kant op kan glijden. Alsof je met gewone schoenen op super glad ijs grip probeert te vinden. Ik verlies dan een beetje grip op het leven.

Met kerst denk ik zelf eraan dat God naar de wereld kwam en gewoon werd zoals ik, zodat ik kon worden als Hij. Gewoon iemand die sprak met iedereen uit de samenleving, die geen onderscheid maakte in komaf. Die liefde zaaide, alleen niet altijd oogstte. Gewoon is niet wat van Hem werd verwacht, maar wel waarom Hij uiteindelijk werd veracht. Toch is gewoon, heel gewoon, voor mij uiteindelijk wat kerst is. In het buitengewoon onbegrijpelijk en onnavolgbaar verhaal van liefde is er gewoon iemand die tegen mij zegt, wordt zoals ik, gewoon.

Het is soms moeilijk voor mij om altijd trouw te blijven aan gewoon. Gewoon, wat niet opvalt, wat normaal is. Het kan soms saai voelen om alsmaar gewoon te zijn. Toch is het voor mij doe maar gewoon, gewoon doen. Er niet teveel over na te denken en het gewoon te durven zijn. Om de ander op te zoeken en gewoon een gesprek, een normaal gesprek, een goed gesprek te hebben. Om gewoon naar de ander te luisteren, gewoon een arm uit te strekken en op de schouder te leggen. Gewoon daar te zijn, waar iemand gewoon nodig is.

Gewoon die hardloopschoenen aan te trekken ook al regent het buiten. Gewoon op de fiets te stappen en de benen die omwentelingen te laten maken. Ieder spier in het lichaam gebruikend om te balanceren over de modderige stukken. Gewoon te genieten van de omgeving ook als de lucht koud en grijs. Me niet van de wijs laten brengen door de omstandigheden, maar toe te geven aan het verlangen om gewoon te gaan.

Ook al voel het soms ongewoon om gewoon te zijn. Toch is het gewoon wie ik wil zijn. Hopend dat ik telkens meer mag lijken op degene die er gewoon voor mij is en voor een ieder ander, buitengewoon.