In die miezer

Het is buiten grijs, met frisse tegenzin stap ik op de fiets.  De miezer komt gestaag uit de lucht dwarrelen en blijft in fijne druppels op mijn kleding plakken. Af en toe moet ik de glazen van mijn bril schoon vegen. De kleine druppels vormen dikke druppels op mijn helm en vallen naar beneden. Ver vooruit kijken heeft geen zin en ik dwaal af in gedachten. Is dit nu hoe het voelt, grijs. In die miezer.

Grijs het is de kleur die zich tussen zwart en wit in bevind, volgens sommigen is het zelfs geen kleur. Als het grijs is, is het niet licht maar ook niet donker. Als het glas dat niet half vol maar ook niet half leeg is. Een foto in grijs geeft een andere vorm van diepte en maakt ons allemaal gelijk. Grijs is iets wat vanzelf komt met de jaren. Grijs is de kleur als het miezert.

Toch is miezer meer als melancholie, het is verfrissend om de zachte druppels op je huid te voelen nestelen. Langzaam laat het de kou van buiten binnen. Vechten er tegen heeft geen zin. Het enige verstandige is om lang genoeg maar niet te lang in die miezer te blijven. In de tijd erin, ervan genieten dat de wereld even wat kleiner en overzichtelijker is dan normaal.

In die miezer. Een plek waar ik soms even alleen mijzelf kan zijn.