Gravel du France bikepack etappe 5 en 6

C’est magnifique. Van een aantal dagen in Frankrijk ga ik zowaar in het Frans beschrijven hoe de twee daagse bike-packing tocht was. De synoniemen van magnifiek geven de woorden die ik zelf, sprakeloos, niet meer heb. Het was adembenemend mooi. Ondertussen bedenk ik me ook dat dit me adem geeft en wat dit adem heeft gegeven. Via de adem komt zuurstof, de bron van leven binnen. Leven is wat ik doe, de vermoeidheid vergetend, genietend, wetend dat het enige wat ik hoef te doen is blijven ademen. Dan zullen mijn benen volgen, als een machine die gebruikt wordt daar waar deze voor is gemaakt.

Het zijn alweer de vijfde en zesde dag dat we onderweg zijn. Mijn respect voor de wielrenners die in een ronde dag na dag weer op hun reispartner van carbon stappen is enorm toegenomen. Om het zelf zo aan de lijve te ondervinden wat een impact het heeft maakt om dag na dag te gaan. Het gewone veranderd in buitengewoon. Wel missen wij helaas de massage en volledige verzorging en moeten we zelf de overbruggingsstukken van de reis de gemotoriseerde parter besturen.

De eerste dag was zwaar met meer dan 3000 hoogtemeters en 130 kilometer wisselende omstandigheden qua ondergrond van zwaar gravel naar extreem zwaar. Het was hike your bike op meerdere stukken en de afdalingen waren dan ook technisch. Waar ik pas geleden had geschreven over de kasseien die bij Roubaix uit de hemel op de grond waren gesmeten, dan weet ik niet waar ze hier vandaan zijn gekomen. Het is echt verwonderd waar een gravelfiets zich allemaal doorheen kan slaan.

De tweede dag kwam ik het ogen te kort om de 95 kilometer vast te leggen. We volgden de stroom van de l’Eyrieux die haar bron heeft in het Centraal Massief terug naar Valence waar het in de Rhône stroomt. Het is echt een magnifieke omgeving. Over het gravelpad dat over de route van een oude spoorlijn loopt is het gewoon weg genieten. We volgen ook nog het spoor even richting Lamastre om dan weer via een smalle bochtige afdaling onze weg te vervolgen door het dal. Met nog een mooie klim aan het einde van het dal kwamen we toch nog op 925 hoogtemeters in de rit.

Magnifiek om dit allemaal zo te mogen doen. Dat is het, magnifiek.