Gravel du France etappe 7

Onze laatste rit, dwars door de heuvels van zuidelijk Limburg, die er zo mooi glooiend bij liggen. De zon die de kleuren van het voorjaar nog meer versterken. De geuren van de bloemen langs de velden, de krekels die in ons slotakkoord hun muzikale bijdrage leveren. De roofvogels die zweven of bidden boven ons in de lucht, als herinnering wat ik mag doen in het leven. Alles in harmonie, in akkoorden die ik zelf niet had kunnen verzinnen.

Het slotakkoord van deze week zou deze week eigenlijk in de Vogezen liggen. Alleen de weersvoorspellingen waren koud en nat, niet iets wat past bij een slotakkoord. Dus zijn we vroeg in de auto gestapt om in  zuidelijk Limburg onze laatste rit te rijden. Aangezien de rit ook door Franstalig België liep, vonden we het prima passen in Gravel du France.

Een slotakkoord is meer dan alleen de laatste noot die in perfectie gespeeld wordt. Het is ook een sterk, indrukwekkend laatste deel van iets. Na zes indrukwekkende dagen in Frankrijk, is de conclusie dat deze rit, dicht bij huis, een mooi slotakkoord was van zeven dagen intensief gravellen en rondreizen. Na goed 560 kilometers en 11.200 hoogtemeters, over verschillende soorten ondergronden, met steile en heerlijk lopende klimmen, soms onze fiets voortduwend een berg op of tillend over een obstakel. Met heerlijk lopend gravel of stuiterend over brokken stenen. Het was een avontuur met alles erin.

Zweven en bidden, als de roofvogels in de lucht, die in evenwicht zijn en zich drijvend op de thermiek voortbewegen of biddend opdezelfde plek in de lucht blijven hangen, wachtend op het juiste moment. Zo was deze week ook, het was in evenwicht blijven op twee wielen, voortbewegen op opeenvolging van verharde en onverharde paden en af en toe stil blijven staan om het moment te vangen. Het is ook wat ik meeneem naar wat komt, zweven en bidden, in evenwicht zijn en op, zijn tijd, stil staan.