Groeipijn

Vanochtend kwam onze zoon beneden en gaf aan dat hij zere benen had na het slapen. De pijn herkende hij van vroeger toen hij vaker zo naar beneden kwam. Groeipijn. Ik moest zelf meteen aan mijn heup denken, de afgelopen maanden ben ik hier mee aan het struggelen. Ik kan op dit moment er niet vol ingaan met sporten. Door een val in zomer op mijn heup met de gravelbike, stond mijn si-gewricht een beetje scheef en dat hebben de spieren er omheen opgevangen. Het gevolg is nu een wat stramme en pijnlijke heup. Een offer die ik heb moeten brengen om het ongebaande pad te kiezen.

Tijdens een cursus deze week zat ik in een breakout sessie van de vrijedenkers. En die hadden een zin die ook over offers ging en die mij triggerde. “Offers voor de nieuwsgierigheid”. Later in een gesprek met een bekende, kwam dit weer terug. Hij vroeg me waarom ik het leuk vond om te hardlopen en te fietsen en dat dan ook nog eens lang en ver. Kan toch niet goed voor je zijn, was zijn stelling. Toen bedacht ik me dat het misschien zo is en ondanks dat het soms pijn doet, het een offer is die ik graag over heb voor mijn nieuwsgierigheid.

Ik heb al vrij vroeg geleerd om me te conformeren aan de norm en zoals de vrijedenkers het stellen is normering het ultieme offer van menselijk potentieel. Normering is ook het geen wat mij vaak in de weg heeft gestaan om mijn eigen potentieel te ontdekken. Terwijl ik nu dichter bij mijn veertigste kom, telkens meer ontdek wat mij beweegt en waar ik echt gelukkig van wordt. Dat ik ervan houdt om over de ongebaande paden te gaan (net als vroeger in de Alpen) mijn grenzen op te rekken en niet omdat het moet maar juist omdat het kan. Ook al zal het misschien af en toe pijn doen, maar dat hoort bij een proces van groeien. Toch?

Wat ik ook heb geleerd is dat ik vlag bij de staat van terminale serieusheid begin te komen. Volgens de NASA ben je op je vijfde levensjaar het meest creatief en op onze achtste is hier nog maar een derde van over. De meeste mensen bereiken op hun 44^e deze staat van terminale serieusheid en duurt dit tot aan hun pensioen. Deze staat betekend dat we gemiddeld bij elkaar opgeteld nog maar 15 keer lachen en/of een vraag stellen op een dag. Een kind van 5 heeft hier een stuk minder tijd voor nodig en komt tot een dagelijkse score van 1225.

Toch merk ik dat de ongebaande wegen gaan in het sporten me beter af gaat als in het dagelijks leven. Dat ik mij bewust en onbewust toch meer conformeer aan de spelregels die er zijn. Dat ik soms over serieus ben en vergeet te lachen, te ontdekken en te onderzoeken. Misschien nog wel lastiger om in te zien is dat ik het eigenlijk ook vaak weer verwacht van mijn zoon. Dat hij zich ook leert te conformeren aan de spelregels die er zijn. Het effect is alleen dat ik dan zowel bij hem als mijzelf geen groeipijn zie als gevolg van de offers voor onze nieuwsgierigheid, maar in de pijn en moeite die het hem en mijzelf kost om mee te doen met het systeem. Voor hem het cognitieve systeem van presteren in plaats van spelende ontdekken en onderzoeken. Voor mij, voor mij het te serieus nemen waar we allemaal mee bezig zijn.

De vrijdenkers pretenderen: “doen is de beste manier van denken”. Doen in kleine stapje. Na iedere eerste stap kom de volgende eerste stap. Lach en vraag. Met zorg mishandelen. Focus met een brede hoek. Heb vertrouwen. Waardeer verschillen. Vermeng jou ideeën met die van anderen. Maak fouten.

Mijn toevoeging daarbij is dat groei bijna altijd met pijn komt. Vooral als het snelle groei is. Als de stappen elkaar snel opvolgen. Als ik na mijn eerste hardlooprondje twee jaar geleden mij had laten lijden door de pijn, dan was ik niet doorgegaan. Nu heb ik al veel plekken mogen zien waar ik anders nooit was geweest. Het was een offer voor mijn nieuwsgierigheid en daar wil ik best af en toe wat pijn voor lijden.