Helder zien
Dat de ene dag de andere niet is, bleek maar weer vandaag. Waar afgelopen week de benen op een gegeven moment niet meer thuis gaven, leek het wel of er vandaag een ander stel benen op gemonteerd waren. Ik had inderdaad weer het voorrecht om een mooi rondje in Limburg te fietsen met een andere Meesterknecht. Net als vorige week was het super weer, het leek wel of de Hemel in volle glans op een stukje zuidelijk Limburg was neergedaald.
Er was nog een verschil met vorige week, waar de lucht toen heiig was, was deze nu kraak helder. Het lijkt dan of de afstanden korter zijn, de bouwwerken van andere meesters boven op de klimmetjes lijken dan ineens wel binnen handbereik te zijn. De realiteit is echter dat de afstand erheen toch echt hetzelfde is, alleen het gevoel is anders. De kleuren komen nog intenser binnen. De goudgele bladeren tegen de kraakheldere lucht. De intens groene velden, met inkt blauwe hemel er boven. Het lijkt wel of de schepper van dit alles net klaar is met het schilderij en de verf nog de kleur heeft zoals het bedoeld is, een echt meesterwerk.
Tijdens het fietsen merkte ik dat ik tegenwoordig ook heel anders op mijn fiets zit als vroeger. Niet qua fysieke houding, maar in mentale opzicht. Ook boven in mijn koppie voelt het helderder. Ik ben me zo bewust van waar ik mee bezig ben, genieten van het feit dat ik daar mag zijn. Dat ik me voortbewoog langs een decor van vergezichten, met telkens wisselende achtergronden. De benen draaien, het gezoem van de carbon wielen als er voor mij weer aangezet wordt. De ademhaling die gecontroleerd omhoog gaat. De gedachten niet geremd of vertroebelt. Wat is het leven dan mooi in al zijn eenvoud.
Om helder te kunnen zien fysiek ben ik afhankelijk van de weersomstandigheden, hier heb ik geen invloed op. Om mentaal helder te kunnen is een ander verhaal, natuurlijk kunnen de omstandigheden vertroebelend werken of soms voelt het alsof er een dikke mistlaag in het pannetje bovenaan zit. Toch, toch is het zo fijn om bewust de rust en ruimte op te zoeken zodat de mist op kan klaren. Om het licht op te zoeken en de kleurenpalet van mogelijkheden te ontdekken. De knop van het weer kan ik niet omzetten, de knop hoe ik om mij heen kijk wel.
Tegen het einde van de rit begon de blauwe lucht zich te verstoppen achter wolkenvelden die vanuit heet zuiden langzaam kwamen binnen gedreven. Dit gaf weer een nieuw schouwspel van licht, waar bij de zon telkens weer op een andere plek in dikke bundels door de wolken heen brak. De schepper van dit schilderij was blijkbaar nog niet klaar om een een laatste show van licht weg te geven. En dat zo in december….