Joyfulness

De zon staat hoog aan de strak blauwe lucht. De spanning loopt op. Ik sta aan mij eerste officiële start van een trail run. Er wordt afgeteld en na het startsignaal loop ik midden in de groep richting de startboog. Ik baan mij een weg door het mulle zand, zigzaggend tussen de lopers voor en naast mij. In de verte al een groep snel weglopen en begin ik in mijn eigen ritme te zoeken. De eerste kilometers lopen (vals plat) omhoog en hoe hoger ik op de heide ren, hoe muller het zand. Na een aantal kilometers gaat het pad het bos in, de schaduw valt als een koele deken over mij heen. Ik laat mijn hartslag zakken en weet nog 26 kilometers te gaan.

Vandaag ben ik een jaartje ouder, sommige zeggen dan ook een jaartje wijzer. Dat laatste weet ik zo net nog niet. Wijsheid wordt namelijk omschreven als de kunst om in alle levensomstandigheden juist te oordelen en te handelen. Hoe zeer ik die kunst me ook eigen probeer te maken, soms voelt het alsof ik nog maar net aan de schets ben begonnen. Het van Dale zegt het wat korter, inzicht en verstand. Ik denk dat ik zeker een bepaalde vorm van verstand heb, hopelijk ook een stukje gezond verstand. Aan de andere kant vind ik het ook heerlijk om het verstand op nul te zetten en de blik op oneindig. Inzicht, een eigen mening en kijk op de zaak is vaak niet lastig. Wat wel een uitdaging is als inzicht een stap verder gaat en dat is eerst de mening, de kijk van de ander te begrijpen voordat ik begin bij die van mijzelf…

Ik verhoog mijn tempo iets, mijn hartslag gaat verder omhoog en ik kom in de bekende en vertrouwde zone van verstand op nul en blik op oneindig. Maar wel een met een lach in de mondhoeken. Want als ik er immers geen plezier in heb, waarom zou ik het dan doen? In het bos staat een gezin op een voor hun bekende loper te wachten, terwijl ik er aanloop doe ik al lopend de wave met de kinderen. Het doorbreekt even mijn focus en geeft een boost aan positiviteit. Dat is wat ik mezelf wel heb voorgehouden zo een paar dagen voordat ik een jaartje ouder wordt; “ben er, ga en geniet”. Ik hoor de kinderen nog achter mij lachen en ben blijf dat ij mijzelf niet te serieus neem.

Zondag zat ik met vermoeide benen maar een voldaan gevoel in de kerk. Het thema wat voor mij door de preek heen sprak was, joyfulness, vreugdevol of anders gezegd vol vreugde zijn. Het gaf ook een andere dimensie aan wat voor mij wijsheid is, namelijk de kunst om in alle levensomstandigheden vreugdevol te zijn en te handelen. Dan bedoel ik niet dat ik altijd maar vrolijk moet zijn. Helaas hebben we allemaal, ik niet uitgezonderd, te maken met verdrietige en pijnlijke omstandigheden.  Toch ben ik ondanks alles niet zonder hoop en heb ik het verlangen om joyfulness meer te omarmen. Om meer vol te zijn van vreugde zodat ik ook meer van kan weg geven. Want net als die kinderen mij door hun aanmoedigingen heen een boost gaven, kan ik ook als booster werken in vreugde voor anderen.

Na dik 26 kilometer ren ik weer de heide op. De zon staat nog steeds hoog aan de blauwe lucht. De stofwolken, die er bij de start waren van de lopers om mij heen, zijn er niet meer. Ik ren de laatste kilometers net als grote delen in het bos in mijn eentje. Gelukkig is het nu meer (vals plat) naar beneden. Ondanks dat ik mij sterk voel en heerlijk loop, gaan de kilometers wel tellen. De pijlen en een paar mensen van de organisatie wijzen me de juiste weg. In de verte warperen de vlaggen bij de finish. De eindstreep is letterlijk inzicht maar de weg erheen is verder dan het lijkt. Ik geniet van het afzien, van het verstand op nul, van de voeten die houvast zoeken in het losse zand, van de focus en de ontspanning op hetzelfde moment. En verlang ondertussen al weer naar de volgende keer.

Ik besef me dit al zo schrijvend, dat wijsheid meer is dan alleen juist oordelen of handelen. Wijsheid is misschien veel vaker het tegenovergestelde, namelijk het niet oordelen en handelen. Vaak staat mijn verstand en inzicht me in de weg en vergeet ik dat het soms net is als lopen in los zand. Dat niets zo vast en zeker is als het lijkt in het leven. Dat er twijfel is, dat er stukken van de puzzel missen en dat ik misschien alleen de achterkant van het schilderij heb gezien. Wat ik wel weet is dat ik wil blijven werken aan mijn eigen schets van wie ik wil zijn. Dat ik wil werken aan de kust om in alle omstandigheden vreugdevol te zijn. Of de zon nu aan een strakke blauwe hemel staat of verscholen ligt achter donkere regen wolken. Dat ik de schoenen blijf aantrekken en er ben, ga en geniet. Dat met een hoopvolle toekomst in gedachte.