Leven in overgave
De afgelopen weken is volgens Strava mijn conditie naar beneden gekelderd. Ik merkte het ook in de inspanning die ik kon leveren. Beter gezegd niet kon leveren. De duur en de intensiteit van mijn fiets en hardloop activiteiten waren korter en rustiger als de weken ervoor. Het ging ook allemaal minder vanzelf. De overgave die ik er normaal ik kan leggen, miste ik. Mijn lichaam gaf het duidelijk aan, tijd voor herstelweken. Toch mis ik de intensiteit van de activiteiten vol ingaan en de energie die dit met zich meebrengt. Aan de andere kant merk ik ook dat de rust nodig was, niet alleen voor mijn lichaam maar vooral voor mijn hoofd.
“Leven in overgave is leven met een hart vol vrede”. Deze tekst kwam ik tegen in gedachten die ik had opgeschreven over het Bijbelboek Jona. Gedachten die aansloten bij het gevoel van onrust die ik aan het begin van zo’n herstelperiode heb. Het is ook wat past in de huidige samenleving waar ik mij in begeef. Waar er ook een hoop onrust is. Het tegenovergestelde van rust en vrede. Vaak wordt oorlog tegenover vrede gezet, maar ik zie nu, net als toen ik een aantal jaar geleden die woorden opschreef, dat onrust de plek van oorlog heeft ingenomen. De onrust die diep van binnen in ons zit, komt er telkens meer collectief uit. Terwijl ik denk dat de zoektocht naar vrede er niet een is die begint met het uiten van onrust.
De onrust die er bij mij in het begin zit, leer ik telkens beter (her/er)kennen. Mijn eerste primaire reactie is deze te lijf, door weer te snel, te hard en te vaak de activiteiten weer op te pakken, want dat is toch overgave? Leer ik telkens meer de diepere betekenis van overgave te vinden. Niet geforceerd, maar meer de flow. Dat het niet zit de kwantiteit maar in de kwaliteit van mijn activiteiten. Dat het erom gaat met welke houding ik de zo’n periode van herstel omarm.
Het effect een vermoeid lichaam en de onrust merk ik niet alleen in mijn sportieve activiteiten. Ook in mijn hoofd loopt het allemaal wat anders en wat minder snel. De woorden blijven even achter, er zijn wel een hoop gedachtes maar de lijn en de zin om deze aan papier toe te vertrouwen ontbreken even. Onrust kan mooie liederen, gedichten en teksten opleveren het kan echter ook een verlammend effect hebben. Lichaam, geest en ziel zijn zo met elkaar verbonden. Ze kunnen elkaar de flow induwen maar soms ook de afgrond.
Door mijn laatste activiteiten te verkorten en reduceren kom ik na een aantal weken weer makkelijker en langer in hogere hartslagzones komen. Kan ik weer meer spelen met de pedalen, komen de sprintjes makkelijker uit de benen en geniet ik ervan om gewoon even lekker rond te pedellen. Even de toerist te spelen en gewoon lekker over een boulevard te cruisen en door het mulle zand te rennen. Gewoon lekker werken aan de basis conditie en even niet meer van hetzelfde te doen. Het is begin van een nieuwe flow. Net als je bij vloed de wind voelt aantrekken, is het spellende, het anders durven te doen, even het leven niet te serieus te nemen de vloed die de wind stimuleert en extra kracht geeft.
Leven in overgave, leven met toewijding, leven met betrokkenheid en verantwoordelijkheid, leven met inzet en discipline allemaal zinnen die het op een andere manier uitdrukken. De mooiste vind ik nog leven met hart en ziel. Leven in overgave, komt van binnen uit. Het is als de flow, niet te vangen, niet met een vaste formule te vinden. Het is luisteren naar wat er binnen in mij gebeurd. Durven zien wat mijn houding en gedrag is naar mijn omgeving. Luisteren naar de signalen van geliefden. Het is durven te kiezen om de onrust te omarmen en de vrede te zoeken. Het is even los laten van het gewone, het is spelenderwijs durven ontdekken.