Schakelen zonder te schakelen
Een paar weken geleden reed ik op mijn gravelracer een mooi rondje over de Veluwe. De benen voelden goed en ik was in een lekkere cadans aan het doorrijden tot ik halverwege de Emmapiramide (een kort stijl venijnig klim van 500 meter a 7% gemiddeld) van de oostkant opdraaide en mijn schakelsysteem niet meer thuis gaf. De batterij was leeg. Ik draaide meteen om want om op het verzet waarin in reed omhoog te rijden was geen fin vooruitzicht. Gelukkig stond de ketting niet in een te zwaar verzet en ik besloot met een kleine omweg, over minder steile klimmetjes mijn route te vervolgen. Het was schakelen zonder te kunnen schakelen.
In mijn gedachte is dit blijven hangen, schakelen zonder te kunnen schakelen. Wat als het anders loopt en dat waar ik op vertrouw wegvalt of er niet meer is of zoals het behoort te zijn? Wat doe ik dan? Neem ik de makkelijkste weg terug of leer ik mij het vermogen aan om een andere weg in te slaan. Een andere route te bedenken anders dan gepland. Uiteindelijk is er de keuze ga ik door ook als is het anders of niet?
Het eerlijke verhaal is dat het telkens spannender werd. Het was niet de vraag of ik weer thuis zou komen, maar wel hoe snel. Hoe langer ik reed, hoe minder spanning op de derailleur kwam. Wat resulteerde dat iedere 5 a 10 kilometer de ketting een tandje zwaarder kwam te liggen. Goede kracht training maar niet echt comfortabel. Uiteindelijk reed ik de laatste kilometers met een cadans van 50 omwentelingen per minuut. Het voelde een beetje als klimmen alleen dan met een veel lagere intensiteit en hartslag. Toch gaf het me een voldaan gevoel dat ik een groot gedeelte van de route nog had gereden en kon genieten van het feit dat ik er niet gefrustreerd onder was.
Schakelen zonder te kunnen schakelen, een zin die voor mij eigenlijk verwoord wat het leven voor mij geweest is de afgelopen jaren. Het leven loop ik niet alleen, maar samen. Dit samen betekend, meer dan ik van te voren had bedacht, dat ik mijn route op sommige momenten moet aanpassen. Dat ik om moet draaien omdat ik anders alleen door ga. Dat ik de situatie moet nemen zoals die soms onverwachts komt. Waar ik vroeger meer gefrustreerd de andere route vervolgde, merk ik nu dat ik nu het feit omarm en in een andere cadans in een ander ritme door ga. Dat ik mij aanpas en samen een andere route bedenk.
Ook in de tijd waarin we nu leven, voelt het een beetje als rijden zonder schakelsysteem en af en toe lijkt het zelfs alsof er telkens een tandje bijgezet wordt. Voelt het meer als achteruit fietsen dan lekker gezwind doorfietsen. Dan weet ik, ondanks en door alles heen, er een ding is waar ik invloed op heb. Dat is mijn kijk op de situatie. Of ik er gefrustreerd uit kom of dat ik schakel, niet fysiek maar in mijn koppie.
Nee mijn vreugde laat ik niet (meer) wegnemen als ik niet kan schakelen en op een andere manier mijn route moet vervolgen. Ik kom nu op plekken waar ik anders niet zou zijn geweest. Het mooiste van alles is dat ik nog samen ben.