Nieuwe banden

Vorige maand had ik drie keer lek in twee weken op dezelfde racefiets. De eerste keer, zat er een steentje in de band, de tweede keer een splinter van iets en de derde keer was het een leegloper. Wat de oorzaak van de leegloper was, weet ik niet. Ik heb er ook niet naar gezocht. Ik was er helemaal klaar mee en de oplossing was simpel, nieuwe verse banden erop leggen. Toen ik dit stukje begon te schrijven moest ik aan twee titels denken, nieuwe banden of de splinter zoeken. Het laatste is waarmee het begint, het eerste waar het op een gegeven moment meestal mee eindigt.

Nieuwe banden dus. De oude banden die soepel rollen maar door de omstandigheden te fragiel zijn geworden moeten plaats maken voor nieuwe. Want stil staan doe ik niet graag, helemaal niet als het voor de derde keer is in een paar weken tijd. Als ik dan lang de kant van de weg opzoek ben naar de veroorzaker van de lekke band, heb ik de tijd om na te denken. Eerst ben ik gefocust op de veroorzaker, deze laat zich niet altijd makkelijk vinden, helemaal als het een fijne splinter is van iets scherps. Dan is het wat routine werk en vervolgens hoop ik dat de band er snel en soepel weer terug op de velg krijg. Het voordeel van een oudere band is dat dat laatste vaak gemakkelijker gaat.

Als ik de laatste dagen zo om mij heen kijk, lijkt de samenleving een lekke band te hebben en zijn we op soort van gemeenschappelijk strijdplan om de splinter te vinden. De splinter, de veroorzaker van de situatie waar we in zitten. Langs de kant van de weg staan is nooit leuk, zeker niet als dit komt door het gedrag van anderen, want per slot van rekening komt die splinter toch ergens vandaan, toch? Het nadeel van de focus op de veroorzaker is dat ik kan vergeten om te kijken naar mijn eigen banden, die ondertussen na en ruime zesduizend kilometer misschien wel aan vervanging toe zijn.

De splinter die de lekker band veroorzaakt is naast een punaise of een schroef soms ook een doorn, die door een natuurlijk proces van de struik op de weg is beland en toevallig in de juiste richting lag om precies door mijn buitenband heen te prikken. Natuurlijk kan ik dan gefrustreerd zijn dat ik stil sta langs de kant van de weg, maar is dat niet het leven? Dat er een bepaald natuurlijk proces is wat mij soms even in de rem laat knijpen? Dat mij even stil zet, even de ruimte geeft voor een tijd van bezinning? Dat mij het inzicht geeft dat het tijd is voor nieuwe banden?

Het is misschien net als de Bijbelse wijsheid, die in onze taal verworden is tot het spreekwoord/gezegde wel de splinter in het oog van de ander zien, maar niet de balk in het eigen oog, wat me hier zo in aanspreekt. Dat het me aanspreekt dat een stuk zelfreflectie geen kwaad kan. Dat het me aanspreekt dat wat ook de veroorzaker van de lekke band is, dat ik de ruimte die het tot bezinning geeft benut. Dat ik de situatie gebruik om breder te kijken dan de splinter alleen. Want misschien geeft het wel het inzicht dat ik zelf dingen moet veranderen, dat het tijd is voor nieuwe banden. Dat het tijd is om oude gewoontes, hoe soepel die ook voelen in te ruilen voor nieuwe betere gewoontes.