Parkeren
Even de fiets parkeren en een mooie foto maken. Het zijn die momenten dat ik even alles los kan laten, niet bezig ben met hoe ver, hoe snel. Maar gewoon even het moment vastleggen van de omgeving waarin ik mij voortbeweeg. Dit parkeren doe ik tegenwoordig veel regelmatiger tijdens een rit. Als ik ga fietsen of rennen kan ik alles even loslaten, maar door stil te gaan staan, even te parkeren, kan ik het moment even in me opnemen.
Soms neem ik net als dat parkeren op de fiets even de tijd om te parkeren van het werk en mijn bureau thuis op te ruimen. Van de week was ook zo’n moment en in dat proces van opruimen kwam ik nog een aantekening tegen van een cursus, met daarin de volgende zin: “Veerkracht hangt af van mijn eigenwaarde en mijn eigenwaarde neemt toe als ik waardevol voor anderen ben”. Het is een zin die ik een paar keer kan lezen en iedere keer komen er andere gedachten in mij op. Als ik mij puur op de woorden focus of als ik mij focus op de onderliggende laag. Of wat als ik de gedeeltes in de zin omdraai wat voor zin krijg ik dan?
Van de week waren we in de avond lekker aan het doortrappen en iedere keer als ik op kop kwam wat het even het uiterste van mijn lichaam vragen. Om vervolgens weer achteraan aan te sluiten en te herstellen van de inspanning. In sport jargon is dit een goede intervaltraining om sterker te worden. Ik merk ook als ik een tijdje niet met de groep heb meegefietst dat mijn conditie minder snel sterker wordt als die van de anderen. Dit heeft een serieus impact op mijn eigenwaarde, ik weet dan mijn positie weer in de groep 😉.
Veerkracht wordt veelal omschreven als het vermogen tot herstellen van stress en tegenslag. Ik denk zelf dat het meer is dan dat. Ik denk dat veerkracht niet alleen nodig is voor herstel van mijn eigen stress en tegenslag. Ik denk juist dat veerkracht er ook voor is om een paar stappen vooruit te kunnen zetten. Even de versnelling erop om vervolgens weer even gas terug te nemen. Om te kunnen inspringen als ik zie dat anderen hulp nodig hebben. Het is denk ik nodig om waardevol te kunnen zijn voor anderen.
Het is heerlijk om de fiets zo te kunnen parkeren en het moment te vangen. Het is ook heerlijk om zo’n zin in me op te nemen erover na te denken en het vervolgens te parkeren en er een foto van te maken. In het laatste geval een in woorden, die zinnen vormen van gedachten en overpeinzingen. Om nog terug te komen op de vraag als ik de zin omdraai, hoe komt deE er dan uit te zien? Ik denk zo:
“Als ik waardevol ben voor anderen, neemt mijn eigenwaarde toe en versterkt dat mijn veerkracht”.