De andere kant
Met het gravellen de afgelopen dagen heb ik weer de andere kant, de binnenkant, mogen zien. Normaal rijd ik op de racefiets of met de auto vaak langs de buitenkant van de heide en de bossen en zie ik het vanaf een afstandje. Dan is al mooi om te zien. Maar om gewoon echt helemaal binnen in het gebied te zijn. De verstilling te voelen, de schoonheid te aanschouwen. Dan laat niet alleen de hoge hemel, de zon en de sterren zoals beschreven in Psalm 19 die laten zien hoe machtig de maker van dit alles is. Het komt nog veel dichterbij dan alles wat zo ver boven ons langs de hemel voorbij schuift. Het wordt tastbaar, voelbaar en is zo ontzettend mooi.
Om de andere kant te zien, vraagt in mijn optiek drie dingen. De eerst is om in beweging te komen en van de buitenkant de stap te zetten om de binnenkant op te zoeken. De tweede is als ik aan de binnenkant ben de filters van de buitenkant los te laten en ongefilterd de binnenkant in mij op te nemen. De derde is om hier ook een actieve herinnering van te maken.
Als ik bij de eerste stap, in beweging komen, begin moet ik meteen te denken aan het het Vlaamse woord goesting. Er goesting in hebben. Er zin in hebben. Als kind hoorde ik regelmatig op school of thuis, als je er geen zin hebt, moet je maar zin maken. Die goesting bedoel ik niet. Ik denk als ik met deze motivatie de binnenkant zou opzoeken, ik het wel kan vergeten om aan de volgende twee stappen toe te komen. Nee het gaat hier om een andere de goesting, de goesting van de innerlijke drijf, om deze op te zoeken. Om de vraag te durven stellen, wie en wat zet mij in beweging?
In beweging ben ik wel geweest dit weekend. Het bijzondere is dat het een weekend was met mannen van de Meesterknecht. Waar we weer samen hebben gewerkt aan de drie pijler, relatie, prestatie en ook inspiratie. Ik denk dat de innerlijke drijf bij ons velen uit inspiratie onstaat. De stap om in beweging die voortkomt uit mooie verhalen, uit herrineringen die samen gemaakt worden, uit een stukje verlangen naar echtheid.
De tweede stap is de filters los te laten en ongefilterd te durven kijken. Misschien past dit wel bij een stukje ongeremd leven in de positieve zin van het woord. Ik durf wel te stellen dat ik snel met de rem erop leef. De rem die ik vaak intrap vanuit een stuk onzekerheid of door vooringenomen gedachten die dan als een self fulfilling prophecy bewaarheid wordt. Al die zaken zorgen ervoor dat de ruimte ontbreekt om ongefilterd te kijken. Zie ik wat ik wil zien of zie ik echt de taal van de binnenkant. Het is zoals in Psalm 19 staat: “geen gewone taal, geen taal met woorden”. Het is een taal die zicht ontvouwd in de schoonheid van de binnenkant.
Er was een lange tocht bij van bijna zes uur fietsen. Op een gegeven moment werd mijn achterwerk wat gevoeliger, de rug werd wat stijfjes. Dan merk ik dat de vermoeidheid wat opkomt en ondanks dat ik mij voortbeweeg in de binnenkant, ik moet opletten dat deze zaken mij niet naar de buitenkant duwen. De gedachten die afleiden van waar ik op dat moment mee bezig ben beginnen vaak klein, maar kunnen een sneeuwbal effect hebben. Ze kunnen in het ergste geval erzelfs voor zorgen dat ik me gaan bedenken waarom ik dit nou zo leuk vond om te gaan doen. Gelukkig heb ik van dit laatste geen last gehad dit weekend.
De derde stap is om er een activie herinnering van te maken. Psalm 19 is een lied van David. Die legde de binnenkant vast op papier in woorden, in taal. Als een herinnerring niet alleen voorzichzelf, maar ook, misschien wel juist, voor jou, voor mij, voor anderen. En ook hij heeft er nagedacht hoe die een taal moet uitleggen die niet gewoon is, die geen taal is met woorden. Het antwoord is toch met woorden, alleen als ik de woorden zou lezen zonder de ware betekenis te zoeken, zou het zijn als het rijden langs de buitenkant van het bos en de heide. Het is mooi, maar de echte daadwerkelijke schoonheid dringt niet (van binnen) bij mij door. Door te zoeken naar de onderliggende laag in de woorden, zal ik ook de schoonheid van de binnenkant ontdekken.