Rennen naar….
Vanochtend was ik aan het hardlopen en had ik muziek opgezet om de stormwind die buiten en in mijn hoofd rond ging wat rust te geven. Het nummer (Run to the Father) wat als eerste toevallig afspeelde. Het nummer bracht meteen een hoop gedachtes bij mij naar boven. Met uiteindelijk twee diepere vragen. De eerste vraag die ik had was, waar ren ik heen? En de tweede, waar ren ik in dit leven achteraan of ren ik ergens naar toe? Tijdens deze gedachtes was de wind met een kracht van 6 a 7 tegen me in aan het beuken. De regen kwam dan gestaag, dan weer wat harder over me heen.
Ren ik iets achteraan of naar iets toe? Het blijft wel even hangen. Ik had geen spiegel waar ik even in kon kijken. Mijzelf even eerlijk aankijken en de vraag te laten resoneren, ben ik bezig om iets na te jagen of ben ik bezig om iets te brengen? Eerlijk gezegd denk ik dat ik vaak met beide bezig ben. Dat ik soms vol compassie iets van mijzelf breng maar een moment later ook weer bezig kan zijn met het zoeken naar vervulling van mijzelf.
Ik weet het, ik heb het nu ook over rennen en dat op mij vélo blog site. Toch denk ik dat ik voordat ik zoals vandaag op een zaterdagochtend een dik uur wegren, al meer aan het rennen was in het leven. Alleen was dat rennen van binnen. Ik denk dat ik onbewust in mijn hoofd en gedachtes al behoorlijk wat marathons heb gerend. Er staat in de titel wel mooi renner naar, maar het was ook regelmatig rennen weg van. Het wegrennen als vluchten van plekken en gevoelens die ik liever niet wou ondergaan. Maar rennen van maakte uiteindelijk de afstand alleen maar langer.
Er is ook een verhaal wat me bezig hield met dit rennen van en rennen naar. Het is verhaal van een zoon die met zijn erfenis is weggelopen of beter gezegd weg is gerent bij zijn vader. Als op een gegeven moment zijn erfenis op is en hij op een plek gekomen is waar hij niet verder kon wegrennen van, komt hij op tot het inzicht dat dit wegrennen van hem niet op de plek heeft gebracht waar hij wil zijn. Hij begint dan weer aan de weg terug. Het mooie is dat de vader iedere dag op de uitkijk staat en als hij in de verte zijn zoon aan ziet komen dan rent hij naar hem toe om zijn zoon te omarmen. Rennen naar om zijn liefde te brengen. Om er te zijn.
Het rennen naar om iets te brengen van mijzelf, om er te zijn, vind ik niet altijd de makkelijkste. Toch is het denk ik iets wat ik nog meer mag doen, het is immers ook zo fijn als iemand ander op mij afrent om mij te omarmen. Ik zie mijzelf (ik denk dat ik daar niet de enige in ben) soms zo druk bezig met het wegrennen van of achterna rennen. Alleen denk ik niet dat de bedoeling van rennen is.
In de laatste kilometers doe ik de oortjes uit. Het is weer even droog, de wind blaast nog steeds ongenadig hard, allen nu in de rug. De gedachtes waaien een beetje uit mijn hoofd. Ik ben bijna thuis. Toch blijft er een gedachte hangen. Naar wie ren ik en rent hij naar mij….
Hier de link het nummer Run to the Father: https://www.youtube.com/watch?v=HTHS4W1bPj8