Rust moment
Op dit moment ben ik even wat gas aan het terug nemen. Het voelt best onwennig om de fiets minder vaak uit de stalling te halen. Ik merk de laatste dagen als het een beetje mooi weer is, dat het eindelijk weer begint te kriebelen van binnen. Ik probeer deze prikkel nog even te negeren. Laat het maar door kriebelen, laat het plezier, het verlangen om te gaan fietsen maar verder broeien. Om straks, als het nieuwe jaar begint, er weer met hernieuwde verlangen en energie aan te beginnen.
In deze tijd van relatief weinig fiets kilometers, ben ik begonnen met hardlopen. Even een andere prikkel geven aan mij lichaam. Wat meer afwisseling en wat minder blijven hangen in gewoontes en vaste rituelen. Net als het gravelen een leuke afwisseling is op de kilometers op de weg, is dit het ook. Op een andere manier mijn lichaam te trainen, te prikkelen vind ik mooi. Om te kijken hoe mijn lichaam hierop reageert, andere pijntjes, hoe het weer hersteld van de nieuwe inspanning. Ontdekken waar de grenzen liggen, zonder er te hard over heen te gaan.
Het pakken van rust is voor mijzelf lastig. Mijzelf motiveren om te gaan fietsen is niet zo moeilijk. Op een gegeven voelde het alleen meer dan een gewoonte of met een gejaagd gevoel op fiets dan dat ik er ook echt van genoot. Of dat de zin er wel was maar de lol wat minder. Terwijl het voor mij vooral om het genieten te doen is. Even een ander tempo zoeken, de rust in, de benen laten spreken en de kilometers asfalt en grindpaden onder mij voorbij zien glijden, dat gevoel vind ik gewoon machtig mooi, maar dan moet de rust er wel in het koppie zijn.
Op andere vlakken merk ik hetzelfde, dat ik te lang door ga en vergeet af en toe te stoppen en een moment van rust in te passen. Dat mijn gedachtes niet gevangen blijven in de kaders van wat ik heb geleerd, maar dat ze geprikkeld worden en staan te popelen om eruit te breken en nieuwe energie te geven aan het leven. Een moment om even de vaste rituelen te doorbreken. Om te zoeken naar de prikkel, die dan te koesteren voordat ik hem eruit laat komen. Te genieten van het verlangen, deze te omarmen voordat ik hem loslaat.
Een moment van rust is zo verkeerd nog niet. Even (her)ontdekken waar het van binnen begint te borrelen. Op welke prikkels van de omgeving, binnen het verlangen begint te groeien. Het verlangen naar nieuwe energie om te kunnen delen met anderen en er dubbel van te genieten. Om tot nieuwe inzichten te komen. Met volle tuigen de lucht in de longen binnen te laten komen om die benen en gedachtes te voeden met zuurstof wat er voor iedereen evenveel is.
Zo in de laatste dagen van het nieuwe jaar, heb ik me toch een voornemen voor het nieuwe jaar. Rust momenten plannen omdat wat van binnen zit, ruimte te geven, te laten borrelen en bloeien.