Onderweg
Van Strava kreeg ik vandaag een email met mijn jaarstatistieken. Met daarin gegevens als de totaal aantal kilometers, hoogtemeters. Ondertussen dwaalden mijn gedachten af naar juni. De maand waarin ik met mijn broertje een aantal dagen in Oostenrijk was geweest om te fietsen. We hadden wat doelen gesteld die we wouden behalen maar het mooiste was nog de rit waar we zijn omgekeerd en een heerlijke lunch hadden beneden in het dal.
Tijdens mijn laatste coaching sessie ging het hier ook over. Doelen stellen. Maar wat als ik het doel heb bereikt? Wat komt daarna? Gaat het uiteindelijk om het doel of we weg er naar toe? Durf ik af te wijken van het vooropgezette plan? Luister ik naar mijn lichaam? Durf ik eigenlijk nog wel doelen ge stellen? Doe ik het voor mijzelf of om iets te bewijzen voor….
Voordat ik omdraaide en me volop in de afdaling toelegde, merkte ik eerst wat twijfel. Ik wou aan de ene kant graag doorgaan, de route afmaken, nieuwe klimmen en afdalingen en een mooie rit toevoegen aan de rij ritten die al online stonden. Maar toen ik in de ogen van mijn broertje keek wist ik genoeg. Luisteren naar mijn eigen wil en lichaam deed er niet meer toe. We waren er om te genieten en mooie ritten samen te maken. De rit was al mooi en resulteerde in, door de keuze om niet vast te houden aan, het mooiste moment van de reis samen.
Ik merk dat dit luisteren naar mijzelf en de anderen waarmee ik onderweg ben soms als beperkend voelt. Het remt mij en de keuzes die ik dan maak passen dan niet in het plaatje zoals ik het voor ogen heb of had. De focus ligt dan zo op het pijnpunt en niet op de weg erna(toe), dat het vasthouden aan het doel wat ik voor ogen had meer remmend en verlammend werkt. Toch merkte ik dat het stellen van geen doelen niet de oplossing is. Een dilemma die de afgelopen jaar tot behoorlijk wat spagaten heeft geleid.
Toen ik na een mooie afdaling samen met mijn broertje buiten op het terras zat te lunchen, te genieten van de mooie gesprekken en het heerlijke eten, besefte ik me dat we de juiste keuze hadden gemaakt. Een keuze die ik vaker moet maken, gewoon lekker de rit inkorten als het niet wil en als het lekker gaat gewoon lekker een lusje eraan vastplakken. Minder vasthouden aan wat ik van te voren bedenk en afstemmen wat ik doe overeenkomt met hoe ik en degene waarmee ik onderweg ben ons voelen. Afstemmen en de situatie omarmen.
Doelen stellen, ik heb mij voorgenomen dat weer meer te doen. Deze doelen af te stemmen met mijn dromen en uiteindelijk bij te stellen aan de werkelijkheid. Daarnaast gaat het uiteindelijk ook niet om het doel, maar om de reis erheen. Dit kinkt misschien heel cliché, toch merk ik dat dit meer is als uiteindelijk een mooie gedachte. Het is een mindset. Doordat ik erop deze manier in te sta is het bijstellen of niet halen van een doel een logisch gevolg van, in plaats van een deceptie of teleurstelling.
Ik weet niet wat jouw doelen zijn voor het nieuwe jaar, wat ik jouw net zoveel toewens als mijzelf is dat je geniet van de weg ernaar toe.