The summit of feelings

Soms kom je op plekken waar je bewust wordt gemaakt van de relativiteit van het leven. Van de week was deze plek aan de voet van de Hochkönig. Een berg van net geen 3000 meter hoog, vlak bij de Grossglockner in de Oostenrijkse alpen. Op de borden langs de weg werd deze berg omschreven als “Der Giphel der Gefühle”.  Vrij vertaald naar het Engels (omdat het dan nog beter klinkt als in het Nederlands) “High King, summit of feelings”.

Aan de voet van deze top van gevoelens lag een mooie klim van ruim 900 hoogtemeters die mijn broertje en ik samen hebben gefietst. Het was een klim waarbij je iedere spier in je lichaam nodig had om aan te komen op een hoogte van 1500 meter bij de hut, waarvan de wandelaars vertrekken naar de top. De laatste kilometers waren steil en de laatste kilometer had zelfs een gemiddeld stijgingspercentage van 15%. Wat ik je kan vertellen is dat dit tijdens het klimmen niet voelde als the summit of feelings. Ik vroeg me op de fiets tijdens de klim dan ook af wie deze slogan voor deze berg had verzonnen. Had deze persoon ook deze klim had gefietst. Want het gevoel werd flink getart en wat is nou daadwerkelijk the summit of feelings?

Zelf heb ik in het verleden ook veel gewandeld in de bergen en een aantal mooie toppen beklommen. Het gevoel van boven op een top staan van een berg is bijna niet te beschrijven. Voor mij was het vooral een gevoel van relativiteit. Je bent je boven op zo’n top bewust van hoe betrekkelijk alles eigenlijk is. Je bent dan zo klein in zo’n grote wereld. Daarnaast staan je gevoelssprieten volop aan. Het inademen van frisse berglucht, de geur van de alpen, het voelen kloppen van je hart, de verstilling van het geluid, het universum dichterbij dan anders. Het voelt alsof je naast de troon van de hoogste koning mag meekijken de wereld in.

Dus daar zat ik dan op het terras na te denken over de summit of feelings bij de Hochköning. Een paar minuten daarvoor mijzelf voorttrekkend aan het stuur van mijn fiets, met nog geen cadans van 60 omwentelingen per minuut, volledig mezelf binnenste buiten te keren. Te denken. Gewoon simpelweg te denken over het gevoel van relativiteit. De betrekkelijkheid van het leven. Het tempo was omhoog rijdend behoorlijk gedaald, de focus was terug gebracht op het ademhalen en de hartslag onder controle te houden en ondertussen te genieten van de geweldig indrukwekkende omgeving. Dit keer niet naast de troon, maar aan de voet van de hoogste koning. Een betere plek om na te denken over mijn plek in het leven bestond er voor mij op dat moment niet.