Als je durft…

Zaterdag ben ik naar de Checkpoint vader-zoon dag geweest. Samen met mijn zoon een dag buiten ravotten. We hebben laserbattle’s gedaan, archery attack, klimmen, schieten met een zelfgemaakte katapult en over een stormbaan heenrennen. Met andere woorden samen lekker stoere dingen doen. Ook was er een workshop in deze dag van drukte, waarin er ruimte was om ook vragen aan elkaar te stellen als vader en zoon…. Ik denk achteraf dat dit misschien nog wel de meeste moed vraagde van ons als stoere mannen om elkaar aan te kijken, vragen te stellen, naar elkaar te luisteren en iets van kwetsbaarheid te laten zien. Als ik durf….

Kwetsbaarheid is eigenlijk iets geniaals. Zo voelt het bij mij over het algemeen niet en ik merkte bij mijn zoon ook niet (komt denk ik door mij). Toch merkte ik daar als ik mijn kwetsbaarheid durf te laten zien, hij ook iets van zijn kwetsbaarheid durfde prijs te geven. Een vermenigvuldiging van kwetsbaarheid in een klein maar toch zo’n groots momentje. Geniaal toch?

Het was en is een verrijking als je zo met je zoon een dag bezig bent. In de kwetsbaarheid die we even met elkaar deelden, hebben we allebei elkaar en ons zelf beter leren kennen. Zoals Socrates het zei is zelfkennis het begin van alle wijsheid. Dit wetende en beseffende vind ik het toch altijd zo’n grote stap om de kwetsbaarheid van mijzelf te accepteren, laat staan te tonen. Het gaat zo in tegen de verwachtingen en denkbeelden die we aan elkaar opleggen. Ik zie dit denkbeeld ook weerspiegeld in de moeite die mijn zoon ook heeft in het delen van zijn kwetsbaarheid.

Met meer dan 80 kilometer per uur naar beneden vliegen op 2 banden van 25mm dat durf ik. Ik ben mij dan meer dan bewust van mijn kwetsbaarheid. Ik ben mij ook bewust dat ik afhankelijk ben van de rest van verkeer in de afdaling en de klim om veilig beneden te komen. Toch kost het mij geen moeite om deze knop om te zetten, de remmen los te laten en mijn fiets in een valsnelheid naar beneden te begeleiden. Het gevoel van in de bochten te hangen, het gesuis van de wind in je oren, het gezoem van de banden op de weg is nergens zo dicht bij de perfectie als in een mooie afdaling.

Eigenlijk denk ik dat dit ook zo met kwetsbaarheid is. Niet het vertellen van kijk mij nou eens zielig zijn. Nee, het gaat om de bewustwording, het bewust zijn van mijn kwetsbaarheid. Het leven is niet maakbaar. Ik heb geen invloed op ziektes als kanker. Ik heb geen invloed op een medeweggebruiker die eigenlijk niet achter het stuur had moeten zitten. Ik heb ook niet altijd invloed op mijn geestelijke gezondheid. Echter waar we wel invloed op heb, is dat ik mij bewust ben van mijn kwetsbaarheid. Ik heb er invloed op dat ik deze kwetsbaarheid niet verstop in stoer macho gedrag. Ik heb er invloed op dat mijn zoon en andere mensen in mijn omgeving mij mogen leren kennen zoals ik echt ben. Als kwetsbaarheid op de juiste manier getoond wordt en mag worden zal dit denk ik net zo voelen als een perfecte afdaling.

Voor mij is durven in de categorie stoere dingen vaak eenvoudiger, als in de emotionele dingen. Ik droom er wel eens van dat ik de kracht heb om kwetsbaar te zijn, dat ik de moed heb om mijzelf echt te laten zien. Dat ik die knop net zo makkelijk kan omzetten als ik een zware klim uitkom en mijzelf vrij de afdaling in laat vallen. Kwetsbaarheid zal vaak ook meer aanwezig zijn in mijn leven na een zware periode, de kunst voor mij is dan te schakelen en te durven delen. Laat de afdaling maar komen. Met deze blog heb ik het gedurfd om een stukje kwetsbaarheid met jullie te delen, rest mij niets anders dat het gewoon maar te doen. Durf jij het ook?