Turning pedals

Van de week zat ik de documentaire “Call of a life time” te kijken op YouTube. In deze documentaire zijn een aantal sporters het afgelopen jaar gevolgd tijdens de zes wedstrijden van Life Time Grand Prix. Bestaande uit drie mountainbike en drie gravel routes, dwars door de natuur in de Verenigde Staten. In een van die gesprekken geeft een deelneemster aan wat voor haar de reden is waarom ze meedoet aan deze wedstrijden. Ze zegt dan zo mooi: “Thats why we starting turning pedals in the first place”. Terug naar de eerste liefde, waarom ze doet wat ze doet.

De afgelopen periode heb ik behoorlijk wat avonturen beleefd, waaronder mijn langste graveltocht ooit. Samen met twee maten zijn we van Amersfoort naar Zwolle gefietst, een rit wat 175 kilometer puur, intens en genieten was. Eerst richting het oosten langs Ede en toen bij Arnhem hebben we de onverharde paden naar het noorden gevolgd. Ik moet zeggen dat bij mij gravellen niet van het eerste moment vanzelf ging. De natuur, de bossen in vond ik mooi, maar de comfort en het vertrouwen in de fiets en mijzelf miste ik nog wel. De liefde voor het gravellen is langzaam gegroeid en nu voel ik me helemaal vertrouwd en in mijn element op mijn gravelfiets. Voor mij zou het credo dan ook meer zijn: “Thats why I am still turning pedals”.

Vaak merk ik dat er een zoektocht is naar de eerste liefde. Dat er zo vaak een diepere reden moet zijn waarom ik de dingen doe die ik doe. Dat ik alles wat ik doe ook leuk moet vinden en dat ik er energie van moet krijgen. Natuurlijk is dit belangrijk, alleen merk ik ook dat die zoektocht soms verblindend kan werken. Dat ik (nog) zo aan het zoeken ben dat ik niet zie wat ik al gevonden heb. Die onrust van het zoeken wordt ook in veel elementen aangewakkerd en aangejaagd door de manier waarop we onze samenleving hebben ingericht. Maar misschien nog wel meer door mijn eigen perfectionisme en verlangen naar erkenning, waardering en zelfontplooiing.

Als het om zoeken gaat is het denk ik juist slim dat ik regelmatig even stop me het trappen op de pedalen. Want als ik vooruit ga is mijn blik ook naar voren gericht. De beweging van de benen die de pedalen op en neer trekken en duwen zorgt ervoor dat mijn blik gericht is op wat komen gaat. Alleen is wat ik zie uiteindelijk maar een groot diafragma van het kleine gedeelte waar ik doorheen zal rijden. De details zijn nog niet zichtbaar en het perspectief, op tempo en al stuiterend over een onverhard pad is ook niet altijd het beste.

Als het om eerste liefde gaat, is deze er bij mij vaak ook niet. Ik rol meestal rustig in de dingen die ik doe en uiteindelijk ook het liefst doe of lief heb. Als voorbeeld hierin is mijn geloof, ik heb niet één moment waarvan ik kan zeggen: “Thats why I started believing in first time”. Nee het is meer geweest als rotsklimmen, iedere keer een nieuw haakje in de muur slaan waar ik mijn touw, mijn geloof aan vast kon haken. Niet klimmen vanuit één sterk anker punt, maar meerdere die uiteindelijk de route van mijn leven hebben gevormd.

Op die lange graveltocht heb ik echt wel momenten gehad, dat ik me afvroeg waar ik aan begonnen was. Als je 125 kilometer op de teller ziet en weet dat er nog 50 in het vooruitzicht ligt, dan kan dat best overweldigend zijn. Wat voor mij hielp was om me dan op het hier en nu te focussen. Te genieten van hoe mooi alles om me heen is. De verbinding te hebben met de omgeving in plaats van me alleen maar erdoorheen voor te bewegen en bezig te zijn met wat nog komt. Het was niet zoeken naar de liefde voor het gravellen, om weer energie te vinden om door te gaan. Nee, die liefde is er. Het was het hebben van vertrouwen in mezelf en mezelf volledig over te geven aan het nu en loslaten wat nog komen zou.

Voor mezelf weet ik zeker dat dat ik zal blijven duwen en trekken aan die pedalen. Dat ze blijven rond gaan op de vele avonturen van het leven. Waar wat ik me telkens meer besef en misschien dat het ooit helemaal zal afdalen is dat ik niet meer hoef te zeggen, “I still haven’t found what i’m looking for”. of misschien beter gezegd van haven’t, have kan maken en dan toch samen mee kan zingen met Bono en het gospelkoor.

De haken in de route zijn geslagen en er zullen er vast en zeker meer bijkomen. Maar voor nu mag en kan ik terugvallen op wat er gewoon al is.