Verwonderen
Al kijkend omhoog naar de sterren en planeten, verwonder ik me over het de bizarre afstanden die het licht heeft afgereisd om een weerspiegeling te geven van dat wat zover van ons afligt. Venus, Jupiter als felle bakens geflankeerd in de verte door een wat rodere weerkaatsing van Mars. Het is indrukwekkend, ik kan niet anders dan me verwonderen over deze enorme grootsheid. Gisteravond werd in een theatercollage van André Kuipers deze verwondering alleen nog maar groter. Een foto van de nieuwe ruimtetelescoop James Webb die de Carina-sterrennevel heeft gevangen met haar glazenpanelen en we een stukje zien van de geboorte van kraamkamer van nieuwe planten. Gevolgd door foto’s van Jupiter wat een soort van Gogh schilderwerken zijn. Al die kleuren, die immense schoonheid veranderen als de plaatsje volgen van de planeetlander en ik moet denken aan de tweede bijbelvers, “De aarde was nog woest en doods”. Dan weer gevolgd door een foto van de aarde van boven, waarin het hemelsblauw, de sneeuwwitte wolken zichtbaar zijn, gevolgd door close-ups van groene gebieden, van goudkleurige zonsondergangen. De aarde heeft kleur van veraf en van dichtbij.
Het verwonderen van de schoonheid van Nederland, is mede door het schrijven erover, iets wat ik de afgelopen jaren telkens meer bewust doe. In plaats van een close-up van boven is het alsof ik vanaf beneden het telkens meer besef wat een schoonheid erin de natuur verstopt zit. De beelden van anderen over de natuur zijn geweldig mooi. Toch als ik mij er zelf doorheen beweeg al lopend, rennend of fietsend op dikke of dunne banden dan besef ik mij telkens meer wat verstopt is, alleen te vinden is als ik ernaar op zoek ga. Dat de schoonheid die ik dan vind een aantrekkingskracht heeft, een zuigende werking dat ik er telkens weer naar verlang haar te zoeken. Sommige vinden dat ik verslaafd ben aan het sporten, dat is misschien zo, maar ik ben nog meer verslaafd aan het zoeken van de echte schatten in dit leven.
Vanochtend in de preek kwam de volgende Bijbeltekst voorbij. “De maker van Plejaden en van Orion, hij die de diepe duisternis in morgenlicht veranderde en de dag tot nacht verduisterd, hij die het water van de zee bijeenroept en het uitstort over de aarde – zijn naam is Heer”. Geschreven door een schrijver die ongeveer 8 eeuwen voor Christus leefde en het al heeft het over de grootsheid van de sterrenhemel. Maar ook over de kracht van het water, dat wat onze planeet zo anders maakt van de andere planeten. Want dat is wat ik gisteren begreep water is wat we zoeken op andere planeten. Want in water zitten waterstofatomen en zuurstofatomen. Brandstof en zuurstof. Dus als er water in welke vorm dan ook is, is er een mogelijkheid voor leven.
De Plejaden is een sterrenhoop die zich op een afstand van 444 lichtjaren van de aarde bevind. Tijd heeft echt een hele andere dimensie in de ruimte. Wat ik in de nacht in de hemel zie is niet wat er nu is, maar wat er ooit is geweest. Misschien is het er nu wel niet meer. Toch gaf het vroeger, geeft het nu en zal het in de toekomst inspiratie geven aan schrijvers, denkers, dromers om te geloven dat er een grootsheid is die niet te bevatten is. Dat als we alle lagen van het leven afpellen er een basis laag overblijft van verwonding. Het is immers ook niet meer dan een wonder dat wij bestaan. Dat er precies één planet is, one planet, die precies in een juiste baan van haar zon draait. Die magnetische velden heeft om ons te beschermen. Een dampkring die de aarde op de juiste temperatuur houdt. De zwaartekracht die ons niet verpletterd, maar ons op onze plek houdt. Een juiste samenstelling van allemaal omstandigheden die het maakt dat er leven is.
Ik kan dan ook niets anders dan me verwonderen en mij voortbewegen door de schoonheid van (al) het leven. Het zichtbare, dat wat er nu is, weten dat er iets onzichtbaars is wat dit allemaal mogelijk heeft gemaakt.