Verstilt

Verstilt kijk ik voor me uit, de benen draaien. Op de achtergrond een rustig muziekje. Mijn hoofd vol van de dag. De zon is al lang onder en ik zit binnen op een fiets. Ondanks dat de fiets op trainer staat, voelt het alsof ik op een leegloper rij. De benen zijn zwaar, ze lijken wel alles wat om mij heen gebeurd als een spons geabsorbeerd te hebben. Na vijftig minuten geef ik er de brui aan. Morgen een nieuwe dag.

Verstilt is het, de samenleving. Het leven voelt als het rijden op een leegloper. Vooruit gaat het nog steeds, want de wereld draait door, ook al sta ik zelf stil. Maar het gaat moeizamer als anders. De weg is ruw en geeft meer weerstand als normaal. Mijn hoofd is vol, is het niet van dan wel over. Dan stap ik het liefst even op de fiets of ga even lopen, even de gedachten op nul. Even de rust zoeken in de stilte.

Verstilt is het, vanochtend een fijn laagje wit vorst over alles heen. De hemels blauwe lucht steekt er vel tegen af. De zon die opkomt en alles in een lichte gele gloed zet. De benen draaien, samen met een maat lekker buiten op pad. Nu op twee wielen, een denkbeeldige leegloper heb ik nog steeds. Ik kruip weg in het wiel voor mij, dat vooruit zoeft. Even uit de wind, lekker in het zog. Mijn hartslag daalt en de gedachten dwalen af.

Verstilt is de plek waar ik vaak graag even wil zijn. Waar ik even kan schuilen tegen de geluiden, verwachtingen, deadlines en alle andere prikkels van het leven. Even niet bezig zijn met, even alleen of met een maatje. Al loopt of draait het voor geen meter, toch door te gaan om dat het de plek is waar ik wil zijn. De plek in de stilte, de ruimte, de verte en toch dichtbij. Diep van binnen in de stilte mijn hard pompende hart.

Verstilt, soms tegen wil en dank, soms een vlucht maar toch ook zo vaak de plek die ik zo graag opzoek. Om alles even los te laten, om even bewust te zijn van wat ik hoor. Om de wind te voelen, de kou in de tenen, de warmte van de winterzon, de ijzige wind in de schaduw van de bomen. De ganzen die in formaties over vliegen. Een paar zwanen die al klapperend met hun vleugels tegen het water, snelheid opbouwen voor een vlucht naar een nieuwe plek van stilte. In mijn gedachte ga ik met ze mee.

Verstilt, de plek waar we soms met zijn allen tegelijkertijd willen zijn.