Verwachten, wachten, ver
Soms lijkt het voorjaar, de dagen dat ik wakker wordt als de vogels al druk met elkaar aan het communiceren zijn, nog zo ver. Dat ik de korte fietskleding aantrek en de zon weer op mijn huid voel tintelen. Om de koude nattigheid en de korte dagen, die zich ook langzamerhand in mijn hoofd genesteld hebben, er uit fietsen. Ik verwacht de lente, maar ik moet nog even wachten, het is zo dichtbij maar toch ook nog zo ver.
Het wordt verwachten zingt de afgelopen weken veel rond in mijn hoofd. Misschien is zingen niet het goede woord, laat ik het zo zeggen dat ik heb ontdekt dat er twee kanten aan het woord verwachten zit. Net als ik nooit moet stoppen met dromen, zo moet ik nooit stoppen met verwachten. Het heeft iets van erop rekenen dat er iets moois gaat gebeuren waar ik ook bij mag horen, aan mag deelnemen. De andere kant is echter dat verwachtingen die niet uitkomen, leidt in teleurstellingen en cynisme. Tijdens een seminar zei een spreker “cynische mensen waren vroeger vaak mensen met de mooiste en grootste idealen, alleen zijn ze hun idealen met hun verwachtingen gaan verwarren”. De teleurstelling van idealen die verwachtingen zijn geworden die niet uitkomen zitten diep, maar dan ook heel diep geworteld.
De lente lonkt, de ideale periode voor mooi tochten. De geur van de bloesems. Lammetjes die vroeg in de ochtend hun eerste sprongetjes maken in het gras nog nat van de dauw. Vogels die weer op zoek gaan naar de ideale plaats om hun jongeren groot te brengen, anderen die weer naar het noorden vliegen om terug te gaan naar het land waar ze vandaan komen. De eerste bijen die hun weg zoeken naar de eerste druppels nectarine. Bloemen die hun eerste groen omhoog laten komen in de verwachting dat ze nog het mooiste van zichzelf moeten laten zien. Lente….
Zelf heb ik ook zo verwachtingen die door situaties in het leven niet zijn uitgekomen of niet op de manier die ik had gehoopt. Een laagje dieper merkte ik ook dat ik idealen ben gaan verwarren met verwachtingen. Een ideaal is volgens het van Dale een gedachtevoorstelling van iets dat de volmaaktheid benadert. Met andere woorden het bestaat gewoon niet, maar het is wel gaaf om er zo ontzettend dicht bij in de buurt te komen. Toch ben ik zelf ook zo vaak op zoek naar het ideale leven, naar de ideale man zijn, naar de ideale vader zijn. Gedachtes die veranderen in verwachtingen, verwachtingen die een onvolmaakte nooit volmaakt kan waarmaken.
Misschien moet ik mijn verwachtingen meer idealen laten zijn, gedachtes die het idealen benaderen en de verwachtingen daar ook laten en koesteren. Want als ik ze naar het hier en nu haal dan is de kans groot dat het leidt tot teleurstellingen, welke leiden tot cynisme welke leiden tot gedachtes die ik liever niet heb. Dan wordt het in het hoofd koude nattigheid en donker. Dan is de winter niet meer gebonden aan de drie maanden in het jaar, dan is het gebonden aan het vinden van nieuwe hoop, nieuwe gedachtes, verwachtingen van een nieuwe lente en zomer.
Soms, ja soms, lijkt de lente nog zo ver, duren minuten uren, lijken uren op dagen en lijkt het of de zon het nooit zal winnen van de kou en de wolken. Toch komt er een dag, een dag dat alles weer nieuw wordt, een dag waar ik misschien niet meer op rekende. Een dag waarvan ik ooit wist dat die het volmaakte zou benaderen, blijkt dan toch meer dan een gedachte te zijn.
Vertrouw op de Heer.
Psalm 27:14
Houd moed en Hij zal je weer hoop geven.
Ja, verwacht hulp van de Heer.