Vrijheid door lucht en leegte
Gisteren draaiden we een dijkfietspaadje op richting Kinderdijk. Normaal gesproken laten we Kinderdijk links liggen, maar nu de drukte even weg is, is het toch mooi om langs historisch cultureel erfgoed te fietsen. Wat ik alleen vergeten was dat de meeuwen dit fietspad gebruik om schelpdieren op te kraken. Het resultaat hiervan is een weg vol gevaarlijk scherpe scherven van schelpen. Er sneuvelde één buitenband, die liep in één keer leeg. Het was een moment zomaar vanuit het niets en het resultaat was dat we allemaal even stilstonden.
De afgelopen dagen voelde het fietsen en hardlopen anders, ondanks de beweging voelde het toch ook als stilstaan. Stilte doordat het rustiger op de weg is dan normaal gesproken. Stilte omdat iedereen in zijn of haar hoofd bezig is met het nieuwe grote onbekende. In deze stilte bedacht ik mij dat het een voorrecht is, die ik niet altijd even goed besef en waardeer, dat ik de vrijheid heb om mijn hobby’s te kunnen beoefenen. Een vrijheid die voor anderen er niet is, doordat zij geconfronteerd worden met een mindere gezondheid, gevangenschap, oorlog of simpelweg omdat ze het zich niet kunnen veroorloven. Toch voelt deze vrijheid, dit vanzelfsprekende, ook niet zo vanzelfsprekend meer. Het voelt op dit moment meer als stilte voor de storm.
Voor mijzelf geconfronteerd worden met de huidige situatie in de samenleving is ook een confrontatie met de vrijheid van mijn eigen keuzes maken. Toch merk ik ook dat onder normale omstandigheden ik eigenlijk niet altijd leef met deze vrijheid. Ik loop, ren en fiets zo hard het leven door dat ik vaak vergeet waarom ik het eigenlijk allemaal doe. De agenda zit normaal gesproken vol en het is nu zo raar om de agenda helemaal leeg te zien (lopen). De afspraken die er stonden worden verplaats naar een later moment en wat rest is lucht en leegte. Lucht en leegte waar ik niet aan gewend ben, beter gezegd aan ontwen ben geraakt.
Het nadeel is alleen dat ik zo geprogrammeerd ben om deze lucht en leegte te ontwijken en op te vullen. Wat als ik dat niet doe, komt er ruimte voor datgene wat mij normaal gesproken op de achtergrond ook meer bezighoudt dan ik eigenlijk wil toegeven. Angst. De angst voor het niet mee kunnen doen met wat iedereen doet wordt stiekem in mijn hoofd verruild voor de angst voor het onbekende. Ik durf eerlijk te zeggen dat ik niet bang ben voor de dood. Waar ik wel meer bang voor ben is de pijn die erbij kan komen kijken. Want pijn is iets wat ik vaak pas voel als er ruimte is lucht en leegte in mijn leven.
Voor mijzelf zie ik de komende periode, als een tijd om de lucht en leegte leren te omarmen. Een tijd om in de ruimte en tijd die vrijkomt, de angst en de pijn die er niet mocht zijn de vrijheid te geven. Een tijd om te kiezen met wat mijn agenda in de komende periode gaat vullen. Een tijd om te overdenken en los te laten. Een tijd om het vanzelfsprekende meer te gaan waarderen. Een tijd waar stil staan, vooruitgaan is. Een tijd om… want zoals opgeschreven staat, heeft alles zijn tijd.
Er is voor alle dingen een moment en voor alle dingen onder de hemel is er een tijd. Er is een tijd om geboren te worden en er is een tijd om te sterven… Er is een tijd om af te breken en er is een tijd om op te bouwen. Er is een tijd om te huilen en er is een tijd om te lachen. Er is een tijd om te treuren en er is een tijd om te dansen… Er is een tijd om te zoeken en er is een tijd om te verliezen. Er is een tijd om te bewaren en er is een tijd om weg te gooien. Er is een tijd om te scheuren en er is een tijd om dicht te naaien. Er is een tijd om te zwijgen en er is een tijd om te spreken. Er is een tijd om van iemand te houden en er is een tijd om iemand te haten. Er is een tijd voor oorlog en er is een tijd voor vrede.
Prediker 3:1-8