Weerstand als bouwstenen…

Weerstand, wat duw je tegen
Mijn lichaam verzuurd
Dikke druppels vormen regen
Het water spat op van beneden
Afgeven gaat niet, ik ben alleen
Ik leef en ben tevreden

VELOSOOF

De weg van de minste weerstand lijkt soms aanlokkelijk, maar zijn het niet de ritten, waarbij we meer elementen hebben moeten overwinnen, die ons het beste bij blijven? In mijn fietsgroep zijn er een aantal die dit jaar een tocht van welgeteld 400 kilometers willen gaan fietsen. Alleen hieraan denken roept een hoop weerstand in mij op. Respect en bewondering heb ik voor ze, alhoewel ik ze ook een beetje gek vind.

Ik zie dit ook wel veel om mij heen, mensen die doorgaan of dingen doen en op de weg naar hun doel vinden anderen (soms inclusief mijzelf) dat ze een beetje gek zijn en misschien wel weerstand bieden. Maar als ze hun doel bereikt hebben dan is er toch een hoop respect en bewondering.

Met weerstand bouwen aan ons karakter! Op zoveel verschillende manieren, van de week las ik een artikel op de website van omdenken, wat over uitspraken ging van hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder. Hij gaf aan dat het gezond voor onze hersen is om de weerstand op te zoeken. Dus bij het aangaan van weerstand trainen we niet alleen ons lichaam maar ook onze hersenen:

Iedere keer als jij weerstand overwint, activeer je daarmee neuronen in jouw neurale netwerk. Daardoor maken die neuronen verbindingen en breidt je het netwerk uit. Jouw brein wordt complexer en je bouwt aan wat ze in de neuropsychologie een ‘cognitieve reserve’ noemen. En daar wil je genoeg van hebben. https://www.omdenken.nl/inspiratie-en-verhalen/hoera-een-lastige-collega

Ik merk het ook bij fietsen, als je veel alleen hebt getraind, met veel weerstand: wind tegen, regen, veel kilometers, dan gaat het explosieve misschien een beetje verloren maar je duurvermogen, je reserves nemen toe. Anderen vinden mij misschien soms een beetje gek als ik in het donker of de regen mijn fiets oppak en een tochtje rijd. Zelf weet ik dat ik aan mijn lichaam en hersenen aan het trainen ben en reserves aan het opbouwen ben en daar wil ik genoeg van hebben.

Ik ben nu ook aan het meedenken voor het jaarthema van De Meesterknecht. Het woord wat ik heb ingebracht is dan ook “weerstand”. Als ik volop en continu wil fietsen, zal ik weerstand moeten overwinnen en ik denk dat zo is met iedere passie in het leven wat ik de juiste aandacht wil geven.

Geloven is ook niet de weg gaan van de minste weerstand, het is de smalle weg zoals opgeschreven in de bijbel. Ik zal dingen tegenkomen waarbij geloof in mijn eigen kunnen niet voldoende is om deze weerstand te overwinnen. Ben ik als Meesterknecht anno nu bestand tegen weerstand, pak ik de fiets alleen als het mooi weer is of durf ik ook als de regen op de zondvloed lijkt mijn fiets te pakken om de gezonde portie weerstand op te zoeken? Als ik lek rijd, onderuit ga, sta ik dan weer op? Raap ik de fiets op en rijdt ik weer door? Is mijn geloof ook alleen daar als het goed gaat in het leven? Wat als de weerstand toe neemt, het ene slechte nieuws het andere opvolgt, waar is mijn geloof dan?

Herken jij deze weerstand jouw leven, of draaien jij om als de wind even te hard blaast, als de eerste lichte druppels uit de hemel vallen?

We maken onze trainingsronden toch niet om alleen met mooi weer buiten te rijden? Nee we maken ze om geplande tochten te rijden, die onszelf uitdagen en fysiek meer van ons vragen als ritten die we ooit eerder hebben gemaakt. We leren onszelf en ons materiaal door en door kennen.

We doen het om even af te zien, om ons hoofd leeg te maken. Om de weerstand te overwinnen van de volgende tocht.

Zo is het ook met al onze andere passies. Zo is het ook met mijn geloof, ik wil me hierin blijven trainen, mijn uitrusting leren kennen om weerstand te kunnen bieden tegen momenten in het leven als het allemaal even niet vanzelfsprekend is en om goed voorbereid stand te kunnen houden.

Bied weerstand aan hem, vast in het geloof

1 Petrus 5:9a