ACTIE <-> REACTIE
Zaterdag ben ik samen met Joël en Elise naar de Kunsthal geweest om naar kinetische kunst te kijken. Kunst die verschillende zintuigen prikkelt en waar beweging centraal staat. De ene beweging volgt de andere op en zet weer een volgende in werking. In de kunst zie je dan weer het leven terug, wat ook continu in beweging is. Waar actie en reactie elkaar opvolgen en in een niet te volgen snelheid.
Afgelopen vrijdag was ik zo eigenwijs om toch op de fiets naar het werk te gaan. De dagen ervoor was het te druk op de weg. Ik had even geen zin in files. Je raadt het misschien al, ik ervaarde zo’n actie reactie moment met als gevolg dat ik flink op mijn plaat ging. Er was 1 fietspad veranderd in een ijsbaan. Ik draaide van een goed gestrooide weg de ijsbaan met een rustig vaartje op. Zodra mijn voorwiel de bocht in ging, gleed deze onder mij vandaan. En als je voorwiel gaat, dan ga je mee. Dus ik gleed samen met mijn fiets over het rode Rotterdamse asfalt. Het logische gevolg was dat ik daarna voor iedere bocht onzeker(der) werd. Ik ging dingen doen die ik anders zeker niet zou doen, extra remmen (zelfs in de bocht) én (het meest verkeerde) ik ging teveel nadenken.
Van de week was het niet alleen mijn fiets die onder mij vandaan gleed, ook mijn zelfvertrouwen deelde mee in de miserie. Ik voelde mij moe van een druk en enerverend jaar en nu in de drukte van de jaarafsluiting was mijn zelfvertrouwen gewoon even in één keer weg. Het lastige is dat ik dan ook dingen ga doen die gewoon niet handig zijn. Net als op de fiets ga ik te veel nadenken. Mijn hersenen draaien overuren, terwijl ze eigenlijk in de ontspanningsmodus moeten. Ik lijk dan wel zo’n drenkeling die zichzelf verder de open oceaan in laat drijven.
Wat ik op deze momenten mis is denk ik niet vertrouwen in mijzelf, maar vrijmoedigheid. Vrijmoedigheid verwijst naar een houding van openheid die voortkomt uit een gevoel van vrijheid en een gebrek aan angst. Vooral dat laatste kan me gevangen houden. Op de fiets is het de angst om nog een keer te vallen die mij bevangt. Als ik me minder zeker voel dan is het vaak de angst van buitengesloten worden die mij verlamt of mij onhandige dingen laat doen. Dat laatste zorgt vaak voor zo’n self-fulfilling prophecy. Trouwens een mooie materie om in te verdwalen de self-fulfilling prophecy.
Vanochtend in de kerk zongen we nog het mooie nummer: I’m no longer a slave to fear, I am a child of God (https://www.youtube.com/watch?v=3lg_ot2dvn4). Dan komt er toch wel wat vrijmoedigheid bij kijken om het toch mee te zingen. Eigenlijk had ik dit nummer even op moeten zetten als reactie op mijn onzekerheid. Na de dienst ben ik mijn fiets weer opgestapt. Heb genoten van de zon, van de blauwe luchten, van de wind, van de kou, ik ben vrij, ik ben een kind van God.
Nog even terugkomend op de openheid van vrijmoedigheid. Ik wil werken aan die openheid, deze blog is daar een voorbeeld van. Ik kan me laten leiden door mijn angst wat jij als lezer hiervan vindt, maar houd ik mijzelf dan niet gevangen? Op de fiets ben ik naar een paar ritten weer onbevangen (als ik niet weer val) en ga ik dan weer vol vrijheid en zonder angst de bochten door. Natuurlijk houd ik rekening met de elementen en het is een feit dat ik vast nog wel een keer onderuit zal gaan, maar ik laat me er niet door (af)leiden. Die vrijheid, dat gevoel van los van angst is niet alleen zelfvertrouwen, nee dat is meer dan dat! Hopelijk lukt het me ook na het schrijven van deze blog, om telkens meer de angst los te laten en mij weer vrij te voelen.
You unravel me with a melody
You surround me with a song
Of deliverance from my enemies
Til all my fears are gone
Bethel Music