Weinig beloven, iets meer geven
Van de week was ik naar een avondcursus van Jos Burgers. Je hebt van die sprekers die door eenvoudige voorbeelden inzichten kunnen geven, waarmee je geconfronteerd wordt met hoe complex je zelf het leven soms kan maken. Jos is dus zo’n spreker. Voor mijzelf was de kernzin van deze: weinig (of minder) beloven en (probeer) altijd iets meer te geven. Met andere woorden het managen van (de toekomstige) verwachtingen.
In mijn fietsgroep merk ik dat we eigenlijk best goed in dit principe bedreven zijn. Vooraf gaat het in de app al over: minder frisse benen, vanwege een drukke week, dat het een rust- of herstelweek in de opbouw is of de benen nog vol zijn van de monsterrit van het weekend en ga zo maar door. Degene die wel goede benen hebben, nou die hoor je niet. Er worden geen hoge verwachtingen neergelegd, nee ze worden juist naar beneden bijgesteld en als we eenmaal op die fiets zitten lijken we vaak toch allemaal iets extra’s te kunnen doen. Mooi toch!
Bij mezelf merk ik dat het beloven nog wel mee valt, ik probeer dat telkens minder te doen. Dat het vooral de verwachtingen zijn, die ik voel, waar ik de ander niet in wil teleurstellen. Vooral al die onuitgesproken verwachtingen, die je in de ogen van de ander ziet. Terwijl ik hier zo over aan het schrijven ben, hoor ik al een andere gedachte die zegt: laat het ze dan eerst uitspreken voordat je gaat handelen of vraag het of het klopt wat je denkt het te zien. Zolang deze verwachtingen, die ik denk te zien, in mijn hoofd zitten is het maar de halve waarheid. Als ik er naar vraag en die verwachting leeft echt, dan kan ik wat beloven (of niet). Wat misschien nog wel mooier is als die verwachting helemaal niet leeft en ik iets kan geven waar de ander nog helemaal niet had over nagedacht? Dan zal deze persoon ook echt voelen dat ik iets heb gegeven, waar het anders misschien een vanzelfsprekendheid zou zijn.
Ik denk dat we op de fiets dit goed beheersen. Als ik had aangegeven dat ik bagger benen had en toch een aantal sterke beurten op kop heb kunnen afwerken. Of dat ik onverwachts sterk uit de hoek kom. Dan hoor je meteen de feedback, goed gedaan David, lekker gereden. De ander weet als hij of zij dit doet, dit uitspreekt, dat je volgende beurt op kop minstens net zo sterk zal zijn. Want er wordt wel gezegd van fietsen, dat fietsen tussen de oren zit. Met de mindset waarmee je op de fiets zit, zul je ook je benen laten spreken.
Dus voor mijzelf nu de kunst om ook in het leven naast het fietsen (ja, die bestaat ook) verwachtingen en beloftes te managen zodat ik mijzelf ook de ruimte geef om iets extra’s te geven. Niet geven om daarna weer iets terug te ontvangen, maar het geven om ervan te genieten. Omdat het energie geeft. Uiteindelijk zitten beloften en verwachtingen tussen de oren en mijn mindset bepaald dan ook hoe ik in mijn handelen zal spreken.
Wat ik voor mijzelf meeneem na een avondje luisteren? Welke verwachtingen voel ik? Is het de halve waarheid? Wat als ik nog een stapje verder ga, welke verwachtingen heb ik van anderen? Is het de halve waarheid of heb ik ze ook al echt uitgesproken. Want als ik wat van iemand verwacht en ik heb niets gezegd? Leven in hele waarheden, zal het leven een stuk eenvoudiger maken. Het mooie is dat naast we dan zelf iets extra kunnen geven, hoogst waarschijnlijk ook iets extra’s zullen ontvangen.