Fietsen als kunst (zien)
Afgelopen weekend was ik aan het fietsen over de Hoge Veluwe, op wat gravelstroken begaf ik mij in niemandsland. Mooie vergezichten, bomen tegen een strakblauwe lucht. Ik begaf me letterlijk in schilderijen van landschap zichten geschilderd door de beste schilderhanden. Ik vond de ontspanning niet in het fietsen maar door het fietsen. Mijn focus verleggend naar een andere kunst, niet de kunst van het hard doorrijden maar de kunst van de omgeving langs me heen te zien glijden en genieten van het voorrecht om het allemaal te kunnen aanschouwen.
Dit schakelen zag ik pasgeleden ook bij mijn zoon. We waren bij een oom die kunstenaar is (hij maakte de mooiste landschap zichten van Zeeland die je kunt vinden https://www.wimvandewege.com/). We zaten in zijn atelier en we gingen samen wat schilderen. Eerst wou mijn zoon een bloemenschilderij maken en hij begon maar was al vrij snel gefrustreerd dat er op het doek niet zichtbaar werd wat hij in zijn hoofd had. Het mooie was dat hij losliet wat in zijn hoofd zat en vervolgens met laag op laag ging werken en de mooiste schilderijen letterlijk ging produceren. Het los laten van hoe het moest gaf hem de vrijheid om dingen te maken die hij nog niet bedacht had. Dit gaf hem zoveel plezier dat iedereen die hem zo bezig zag niets anders kon dan genieten van het moment.
Voor mijzelf was het afgelopen weekend ook zo moment van schakelen. Mijn lichaam was vermoeid, letterlijk even een tandje of meer terug en genieten van de dingen die anders wat sneller aan mij voorbij glijden of waar ik anders minder een oog voor heb. Genieten en het plezier behouden of terug vinden is zo belangrijk. Het maakt het leven zoveel mooier. In die zin is fietsen net als kunst, altijd aan hetzelfde recept vasthouden werkt niet. Mijn oom maakt ook hele andere schilderijen als Zeeuwse landschappen en ook deze zijn weer gaaf om te zien.
Ook in mijn werk merk ik dat ik dit soort momenten van terugschakelen ken. De ene keer is het terugschakelen vakantie, de andere keer even focus op andere werkzaamheden als ik in het huidige vastloop. Uiteindelijk is het denk ik een kunst om de momenten aan te voelen dat ik weet dat het weer een schakelmoment is. Een moment om even een tandje terug te doen of juist een extra tandje erbij. Het mooie aan kunst is, is dat ieder kunstwerk weer anders is. Het heeft altijd zijn eigen unieke kenmerken en ieder keer is het ook weer de kunst om als het misschien niet zo is als ik mijn hoofd had voorgesteld toch te kunnen genieten van het voorrecht dat ik ermee bezig mag zijn.