Windstil

De wind waait en blijft maar waaien. Als ik op de fiets tegen de wind aan het stoempen ben, dan vraag ik me wel eens af waar de stekker van de wind zit. Zodat ik deze uit het stopcontact kan trekken, zodat de wind gaat liggen. Dat het even stil wordt, dat de enige weerstand nog de constante luchtdruk is. 

Terwijl ik deze woorden op papier zit. Zit ik in het zonnetje, achter de oude tweedehands openslaande deuren, in de schuur achter in de tuin. De wind waait nog steeds en rukt in vlagen tegen de deuren. Ik probeer stil te zijn maar de wind gaat haar eigen gang. De bladeren blijven ritselen, de takken klappen tegen elkaar en heel af en toe verstild het een beetje. Dan komen de geluiden van verder weer dichterbij.

Het vinden van stilte, van verstilling is niet eenvoudig als het leven onrustig is en er periodes van onrust geweest zijn. In de rust die er zo sporadisch is als windstiltes de afgelopen weken, zijn de herinneringen, niet verwerkte emoties, momenten waar ik veel te snel aan voorbij gegaan, als achtergrondgeluiden hun weg naar de voorgrond aan het vinden zijn. Geluiden uit de verte, uit het verre verleden die in het heden nog zo voelbaar aanwezig kunnen zijn. 

De wind als die er is, dan zou je soms zo graag willen dat deze altijd met je mee draait. Dat het altijd voor de wind gaat. Want wat trapt het makkelijk weg. Zaterdag ook met hartslag 130 gewoon 45 kilometer per uur op het tellertje. Als die waait uit de goede hoek is het ook genieten. Dan lijkt het allemaal vanzelf te gaan. Toch is de wind over het algemeen even veel mee als tegen. Al voelt het vaak als meer tegen dan mee.

In deze periode van wind, koester ik de windstiltes. Momenten die de ruimte geven om echt stil te worden en zijn. Om te horen, luisteren en voelen naar de geluiden van het verleden. Om weer klaar te zijn voor het heden. Want als de wind komt dan wordt het weer stoempen of mee gaan met de flow.