Laatbloeier

Vandaag fietste ik langs de rand van een natuurgebied onderweg naar huis. Langs het water stonden verschillende soorten bomen, de ene al in volle bloei de ander nog met kale takken, een laatbloeier. Ik vroeg me zo af terwijl ik naar deze boom keek of deze jaloers was op de andere bomen, die nu al gekleed waren in stralend wit en zacht roze. Ik vroeg me af er vertwijfeling zou zijn of ongeduld of een houding van wacht maar af….

Ik zie mijzelf als een laatbloeier. Ik kon op mijn tweede pas lopen. Ik was vaak de kleinste in de klas. Heb eerst de mavo gedaan en ben stap voor stap verder gaan studeren. Nee een vroege bloeier ben ik nooit geweest. Ik was zeker niet de eerste boom die mooi in de bloei stond. Durfde ook nooit als eerste mijn mond open te doen. Ik gaf het platform om te stralen liever aan anderen.

Toch als ik diep van binnen kijk, zie ik ook dat er vaak wel een opkijken was naar degenen die wel vroeg bloeiden. Misschien wel een stukje jaloezie naar degene die volop in de schijnwerpers stonden. Die de volle aandacht kregen. Dat leek mij ook wel wat. Wat moet je dan als laatbloeier?

Als je zo in het vroege voorjaar de eerste bloesems ziet weet je ook dat het een risico voor de boom is. Wat als er nog een aantal nachten vorst komt. Wat als… het lijkt wel als de zon gaat schijnen de natuur zijn eigen ritme bepaalt. Zich niet drukt maakt om de dag van morgen en intens geniet van de bloei van vandaag.

Intens genieten, als laatbloeier van de vroegbloeiers. Dat is wat ik tegenwoordig doe. Vol verwondering genieten dat net als elke boom in de natuur een tijd heeft om te bloeien, zo ook voor ieder mens er een tijd is om te bloeien. Een tijd om de schoonheid die van binnen zit, aan de buitenkant komt.

Vroeg of laat, voor ieder is er een moment om te bloeien, om te stralen.