You say
Van de week heb ik een vrij rigoureus besluit genomen. Ik ben solo verder gegaan op Strava. Waarom? Omdat ik met stemmen in mijn hoofd zat die zeiden dat wat ik deed niet goed genoeg was. Anderen reden harder, verder, vaker. De waardering van mijn eigen ritten namen hierdoor bij mij zelf af. Het was tijd om met die stemmen af te rekenen. Het was tijd om weer op zoek te gaan naar de waarom, de reden dat ik fiets, hardloop, in beweging ben. De reden waarom ik mijzelf uitsloof, mijn hartslag in de anaerobe fase stuw, mijzelf tegenkom en soms de man met de hamer.
Vanochtend ging de preek die we op youtube aan het luisteren waren over zelfvertrouwen. Er is zo vaak erosie aan mijn zelfvertrouwen. De mening van anderen, de onuitgesproken woorden, de blikken die als regen en wind telkens een laag vertrouwen van mijn afschuren. En dan nog alle aannames, woorden en gedachtes die mijn eigen hoofd aan het vormen zijn. Hoe meer ik daar binnen laat komen hoe minder goed de filters werken en hoe harder de interne aardbevingen en vulkaanuitbarstingen zijn, die met happen tegelijk vertrouwen wegslaan.
Ik moet zeggen dat ik wat ontwenningsverschijnselen had. Dat ik van de week de Strava app opende en de pagina refreshde en dan tot de conclusie kwam dat er niets veranderde. Het enige wat zichtbaar bleef waren mijn eigen prestaties, geen andere. Ik hoefde niets te bekijken, mezelf niet te vergelijken met anderen. En tijdens de ritten die volgde, hoefde ik niet meer tot het einde hard door te trappen of te lopen om mijn gemiddelde nog op te krikken of toch nog even een bepaalde afstand aan te tikken. Wat ik doe is genoeg, genoeg voor mijzelf, genoeg voor dat moment.
Toch, ik ben niet zo sterk dat ik het alleen kan. Op Strava solo, dat lukt, maar het echte leven solo? Er zijn zoveel prikkels, zoveel woorden, zoveel teleurstellingen. Waar is dan een plek waar ik mijn zelfvertrouwen kan bij tanken, waar ik weer kan opbouwen wat is afgebroken. God? Ook naar God heb ik mijn teleurstellingen. Het onrecht, de pijn de worstelingen, het verlangen, het gemis. Allemaal nemen ze een plek in, worden het woorden in mijn hoofd, leugens, onvolmaakt. Wat is de reden van dit alles?
Weet je, ik weet het niet allemaal, ik twijfel, ik ben onzeker en de erosie is zo duidelijk zichtbaar in mijn leven. Het zelfvertrouwen heeft meer dan eens meer dan een deuk opgelopen. Ik heb het dan o zo nodig dat ik mijzelf niet ga vergelijken met anderen. Ik heb het nodig dat anderen als mijn partner, een vriend, een tekst, een nummer wat ik luister zegt, ook al voel je het niet David, wie je bent is genoeg! Dan druppelt het toch door de filters heen, (ook al voel ik het niet, voel ik mij zwak en tekort schieten) ik ben genoeg voor Hem.
I keep fighting voices in my mind that say I’m not enough. Every single lie that tells me I will never measure up. Am I more than just the sum of every high and every low? Remind me once again just who I am, because I need to know, ooh oh.
You say I am loved when I can’t feel a thing
Lauren Daigle
You say I am strong when I think I am weak
And You say I am held when I am falling short
And when I don’t belong, oh, You say I am Yours
And I believe , oh, I believe
What You say of me
I believe