Backroads

De zon straalt met zijn licht net de over de toppen van de bomen. In de schaduw is de wereld koud en wit. De rijp geeft de heide een helderwit jasje, anders dan het groen en paars van de nazomer. In het bos valt het licht in bundels langs de takken over het pad. Tussen al dat wonderschoon beweeg ik mij voort op de backroads van de Veluwe. Het ene plaatje nog maar net geschoten of het volgende plaatje ontvouwt zich al weer voor mij uit. Dan nog niet eens over de stilte te hebben geschreven, de ademhaling die in witte wolken in de lucht oplost. Lucht is er meer dan thuis en de leegte is immens. Het is de kortste dag, maar het moment van deze schoonheid mag van mij eeuwig duren.

Terwijl ik zo mijn weg vind over de weggetjes van zand en grind gaan mijn gedachten terug. Terug naar de podcast die ik luisterde op de heenweg, naar dit winters paradijs. Waar de spreker het had over de backroads van meer dan 2000 jaar geleden. Dat op een plek waar niemand het verwachte een wonder plaats heeft gevonden. Dat over de backroads van die tijd een koning ook van deze tijd, zijn weg heeft gevonden in een wereld waar we zelf zo vaak de weg kwijt zijn. Maar ook dat de wereld van die tijd in verschillende vormen (schapen, herders en wijzen) over de backroads werden geleid naar een baby, een koning, gekomen heel gewoon net als jou en mij.

Terwijl ik de schoonheid in mij opneem, vraag ik me ook heel veel af. Waarom gaat het leven zoals het gaat? Leef ik daadwerkelijk met volle tuigen? Geniet ik van het leven? Of ben ik teveel bezig met hoe het zich ontvouwt? Dan kom ik weer los van mijn gedachten en kijk ik om mee heen en staar ik naar de verte. De rust en de leegte het voelt inmiddels zo vertrouwt, het is dat waarom de backroads zo’n aantrekkingskracht op me hebben. Het geeft niet de antwoorden op de vragen, het geeft er een nieuw perspectief op en brengt me veel dichter bij de plek waar ik wil zijn.

Ik denk dat het misschien ook wel eens mijn verwachting is bij het wonder van kerst. Misschien is deze verwachting zelfs nog wel groter. Dat het niet alleen de antwoorden geeft op alles maar ook de oplossingen. Toch heb ik telkens meer ontdekt dat het wonder van kerst niet ligt in alles begrijpen. Nee het gaat niet om het begrijpen, het gaat om het kijken. Het geeft mij een nieuw perspectief op hoe ik in het leven mag staan en brengt me uiteindelijk dichter bij de plek waar ik hoor te zijn. Het perspectief van complete inclusie. Niet uitmakend op welke backroads ik, jij, wij gewandeld hebben.

Ik sta even stil en ga zitten op een bankje wat hoger op de heuvel. Ik zit vol in de zon en de kou lijkt even niet te bestaan. Ik ben niet op zijn fitst en voel dat mijn lichaam aan het vechten is tegen iets anders. Ik neem alles nog even goed in me op, sluit mijn ogen en voel me in de stilte en leegte alles behalve alleen. Ik weet dat er nog voldoende backroads in het vooruitzicht liggen. Dat het leven niet perfect zal verlopen maar dat het niet de kunst is om het perfecte te zoeken maar de imperfectie te omarmen. Net als de banden van de gravelfiets alle oneffenheden opvangen, zo mag ik dat doen met mijn kijk op het leven.

Wetende dat het wonder van kerst voor mij uitgaat op de backroads van het leven.