Het is stil
Het is stil midden in het bos, ik hoor de ademhaling van mijn loopmaatje en mijzelf, onze schoenen die landen en weer opveren in hun eigen ritme. Af en toe laat een vogel, die blijkbaar de winter in Nederland gaat doorbrengen, nog van zich horen. De wind heeft zijn weg door het bos niet gevonden en de regen wordt nog door het eerste stukje Utrechtse heuvelrug tegengehouden. Ik beweeg, door een mooie stukje natuur. Ik leef met volle teugen, de zuurstof opnemend en doorgepompt naar de spieren die hun werk doen.
Stilte, het missen van woorden. Het overkomt me niet vaak. Nu zo tegen het einde van het jaar, merk ik dat ik een gebrek aan woorden heb. Woorden die weer zinnen vormen om gedachtes een plek te geven. Gedachtes zijn er nog wel, soms te veel. Alleen de gedachtes lijken in cirkels te draaien, als een hond die achter zijn eigen staart aan rent. Veel verder brengen ze me niet, ondertussen putten ze me toch een beetje uit.
Het is de derde keer dat ik het rondje ren over de Utrechtse Heuvelrug. Vertrekkend van de boswachterij bij Leersum langs de heide en door het bos over de Amerongse berg richting Elst en weer terug door het bos, over het zand richting en om de Leersumsche plassen. Gevarieerd en het geeft het gevoel van even helemaal eruit te zijn. Af en toe komen we nog een verdwaalde wandelaar tegen, of een enkele MTB’er die zijn parcours rijdt. Voor de rest is de stilte van ons zelf.
In de stilte, probeer ik het toch, de woorden te vinden. Te vinden dat wat niet moet verstillen. Om het te schrijven en toe te vertrouwen aan papier, aan mijzelf, aan jou. Want waar het stil is betekend niet dat er stil gestaan wordt. Als de ademhaling niet gehoord wordt betekend niet dat er niet geleefd wordt. Als de voetstappen verstillen betekend het niet dat er zachter gelopen wordt. Het gaat door, het leven, mijn leven, jouw leven. De gedachtes reizen met mij mee en aan mij de keuze welke ik verder meeneem.
We lopen lekker door en voor mijn gevoel zijn we sneller bij het begin dan dat mijn horloge aangeeft. Het is dat mij enkel en beetje zeurt anders… ja anders had ik graag nog wat langer in de stilte gelopen. De stilte die voelt als een warme deken op een frisse ochtend. Die terwijl het mijn geluiden absorbeert, mijn gedachten masseert. Het is de stilte die maakt dat ik weer bewust wordt van het feit dat alles rustig doorleeft. Dat de vogels klaar zijn voor de winter. Dat de bomen hun trots hebben neergelegd als een bruin, rood gele tapijt. Er is nog zo veel meer, dat ik niet zie of waar ik simpelweg de woorden niet voor heb.
Met volle teugen loop ik mijn weg, waar die ook heen gaat. Ik laat ze los de gedachten en de woorden, ik zal ze wel weer vinden.
Het is stil, ik beweeg, ik leef.