De kantjes eraf lopen
De afgelopen periode heb ik zowel op de fiets als hardlopend het onverharde terrein opgezocht. Bij het fietsen is dat voor mij gravelen en het lopen zijn dit trail runs. Door de afgelopen weken heen zag ik het terrein telkens droger worden, wat resulteerde in telkens langere en brede stroken mul ondergrond. Zowel op de fiets als hardlopend zoek ik dan instinctief de kantjes op. Deze zijn vaak nog harder en zorgen ervoor dat ik mij gemakkelijker en sneller blijf voortbewegen. De kantjes eraf rijden of lopen is een manier om zo efficiënt en effectief als mogelijk voort te bewegen.
Ik weet dat het spreekwoordelijke gezegde, de kantjes eraf lopen, een negatieve lading heeft. Dat het staat voor luiheid, van de zijkant toekijken, geen zin hebben om de volledige inspanning te leveren en dus de bocht maar af te snijden. Ik weet alleen niet of dit vanaf het begin ook de insteek is geweest van dit gezegde. Wij zijn het over het algemeen gewend om ons over verharde wegen voort te bewegen, vroeger was het echter meer uitzondering en zijn de offroad paden die ik tegenwoordig opzoek, de hoofdwegen van vroeger. Dus het voortbewegen was een stuk zwaarder als nu en de kanten eraf te lopen was een efficiëntere manier als dit niet te doen.
Toch snap ik wel waar de negatieve lading vandaan komt. Want als ik op de kanten loop of fiets, gaan deze er niet op voorruit en hoe meer sporters dat na mij doen, hoe groter de kans is dat het kantje onderdeel wordt van de mulle strook. Dus het efficiënter voort bewegen van mijzelf heeft als effect dat voor degene die na mij komt er minder kantjes over zijn om op te rijden. Dus door mijzelf te bevoordelen, benadeel ik indirect anderen.
Dan is er natuurlijk de gewetensvraag, blijf ik de kantjes eraf lopen en rijden of kies ik ervoor om het mulle ondergrond op te zoeken en te accepteren dat het effect is dat het meer kracht, energie en tijd kost. Ik heb gemerkt dat sinds deze gedachte een plek in mijn hoofd kreeg ik nog steeds de kantjes eraf heb gelopen en gereden. Onder het mom van, wie dan leeft, wie dan zorgt. Ik weet niet wat dit allemaal over mijzelf zegt. Wel dat ik weet dat dit een natuurlijk instinct is en dat ik vanaf het begin de kantjes al automatisch opzoek.
Het is trouwens wel leuk om te googelen op “de kantjes eraf lopen”. Het richt zich vooral op de kantjes die de ander eraf loopt en de frustratie die zich met zich meebrengt. Er zijn ook grappige verhalen van mensen die met mooie anekdotes komen. Blijkbaar is het nogal makkelijk om de kantjes bij een ander heel goed waar te nemen en zijn sommige mensen heel trots op hun eigen kantjes.
De reden om bij het fietsen en hardlopen de kantjes op te zoeken is om in de flow te blijven. De snelheid erin te houden, de kans op valpartijen of stilvallen te verkleinen. Want wat heeft het ook voor nut om meer energie in een stukje grond te stoppen dan noodzakelijk is. Het zegt mij tegenwoordig dus ook als een ander de kantje eraf loopt deze blijkbaar een stuk mul ondergrond wil ontwijken. Misschien wel om in de flow te blijven, of dat deze te zwaar voor hem of haar is of dat hij of zei er te weinig energie voor (over)heeft of dat er simpelweg een effectievere manier gevonden is om het probleem te tackelen.
De kantjes eraf lopen is soms zo verkeerd nog niet.