Zandbak
Ik ga op dit moment met de gravelracer op sommige stukken al schuivend en glijdend over de Veluwe. Door de droogte van de afgelopen week zijn sommige gravel paden veranderd in een zandbak. Laat door zand rijden nou juist net niet mijn specialiteit te zijn. Het gaat me wel alweer beter af als een jaar geleden. Toch merk ik dat ik regelmatig te snel het zand in duik en vervolgens alle kanten op glij. Vooral als een zandstrook op de route naar beneden ligt. Omhoog duw ik mijzelf erdoor heen, door de druk op de pedalen te houden, maar naar beneden moet ik nog veel al bij remmen om nog enigszins het gevoel van controle te hervinden. Het is misschien ook wel de grootste les voor mijzelf die ik haal uit het rijden door het zand op mijn gravelbike. Leren afremmen om vervolgens gecontroleerd weer de snelheid op te bouwen.
De titel had ook kunnen zijn, tijdig remmen of geremd leven. Er is vaak iets wat binnen in mij gewoon wil gaan. Wat niet wil achterblijven en op volle snelheid wil door koersen. Soms lijkt het bijna een soort moeten of een falen als dit niet lukt. Het zorgt voor een soort van ongeremd leven waarin ik mijzelf voorbij fiets en het soms net als in sommige zandstroken op de route meer geluk dan wijsheid is dat ik er goed doorheen kom. Het gaat dan niet alleen om even de snelheid te minderen om de consequenties van een eventuele uitglijder te verkleinen. Nee het gaat echt om even in de remmen te knijpen en mezelf er met eigen kracht door heen te duwen.
Natuurlijk zou ik ook nog meer druk op de pedalen kunnen zetten om in de afdaling met meer controle door het losse zand heen te rijden. Maar het lukt mij niet om het stemmetje te negeren die zegt als het dan mis gaat, gaat het ook wel erg hard mis. Misschien heb ik te weinig lef en ziet het er soms knullig uit wat ik doe. Toch merk ik dat ik het heerlijk vind om door de bossen en over de heide te rijden. Ik bouw ook telkens meer zekerheid op en af en toe wordt ik licht gecorrigeerd dat ik toch wat meer zekerheid had moeten inbouwen.
Het leven heeft ook zo zijn zandbakken. De ene wat groter als de ander. Sommige voelen soms wel aan als een woestijn. Er lijkt geen einde aan te komen en mezelf erdoorheen duwen is best inspannend en vermoeiend. Op zo’n moment ben ik er soms best wel klaar mee. Het vreemde is alleen dat ondanks dat ik weet dat ik dan gerust mag afstappen of afremmen om een nieuw tempo te zoeken, ik onbewust te hard blijf doortrappen of nog ongecontroleerd, in het tempo waarmee ik de zandbak invloog, alle kanten op aan het glijden ben.
Vanochtend had ik ook zo’n moment dat ik toch voor de zekerheid mijn schoen uit het pedaal klikte. Wetend als ik dat deed, dat ik ook zo goed als zeker mijn voet aan de grond moest zetten. Toch had ik dat liever als zo’n knullige val, in een keer tot stilstand komen en dan in een soort slomotion op mijn zij te vallen. De voeten nog vastgeklikt in de pedalen, samen met de fiets lang uit gestrekt of verkruikelt op de grond.
Ik heb voormijzelf de keuze gemaakt wat vaker te remmen en mijzelf de ruimte te geven dat ik misschien niet altijd het tempo kan volgen wat ik vanmijzelf verwacht.