Doodlopende weg
Zaterdag reed ik samen met een maatje Backroads in de omgeving van de Utrechtse Heuvelrug. Tijdens deze tocht fiets je niet over de standaard gekozen routes, maar worden juist de achteraf weggetjes gepakt. Langs boerderijerven, klinkerweggetje en over gravelpaden. Het mooiste was eigenlijk iedere keer als je een weg insloeg met een bordje wat aangaf dat de weg doodlopend was. Wetend dat er dan weer een mooi gravelstrook of onverhard pad aan zat te komen. De gebaande paden los laten en doorgaan daar waar de weg lijkt te stoppen. Het principe wat graveltochten tot een unieke beleving maken.
Zelf herken ik dit in meerdere facetten van het leven. Dat ik soms een weg insla die doodlopend lijkt te zijn. Soms bewust maar meestal is het geen keuze en overkomt het mij. Ben ik heerlijk onderweg en dat staat er zo’n bord doodlopend, of roept de omgeving naar mij dat ik een onbegrijpelijke weg bent ingeslagen. Een weg die voor de omgeving en misschien juist wel voor mijzelf doodlopend lijkt te zijn of is.
Met fietsen is het mooie als ik de juiste uitrusting heb gekozen er eigenlijk geen doodlopende wegen bestaan. Over het algemeen is er vaak nog wel een pad, misschien ruig en onverhard, maar een pad die ik kan inslaan. Het spannende is wel dat ik de controle moet los laten. Waar het pad me heen zal leiden is het minst relevant, het zorgt ervoor dat ik door kan gaan en brengt me op plekken waar ik anders niet geweest zou zijn. Bovenstaande werkt natuurlijk niet altijd, soms is ook met de juiste fiets een doodlopende weg ook daadwerkelijk doodlopend, door natuurlijke of onnatuurlijke barrières wordt je soms gedwongen om een turnaround te maken. Waar met gewoon fietsen dit een frustratie is, is dit met gravellen anders, als je het niet hebt geprobeerd zal je de achteraf weggetje ook niet vinden. Het los laten van frustratie van het inslaan van een echt doodlopende weg. De tijd en afstand ondergeschikt laten zijn van de kwaliteit van het genot van het onbekende en onverwachtse.
Het is nu ook de 40 dagen tijd, de dagen voor goede vrijdag. Een periode waarbij ik ook stil sta bij een weg met een doodlopend einde. Echter aan het einde van deze weg is ook een klein onverharde weg die mij brengt naar een plek waar ik nog nooit ben geweest. Een plek waar tijd en fouten van het leven ondergeschikt zijn aan de kwaliteit van het leven. Een plek van het grote onbekende, een plek van het grote onverwachtse. Een plek waar ik nog meer naar verlang als het verlangen naar nieuwe onbekende weggetjes op de gravelracer.
Voor mij rest dan nog de vraag, met welke uitrusting loop ik door dit leven. Zodat als ik op een doodlopende weg zit, toch aan het einde door kan gaan. Ook als is de weg minder comfortabel als de weg die ik verlaat en als de weg door welke barrière dan ook toch echt doodloopt ik de turnaround kan maken. Dan vol goede moed een nieuwe weg zoek die mij weer brengt op plekken, waar ik achteraf van zeg dat ik die niet voor geen goud had willen mislopen.