Een ander plan

Van de week was het plan om met een paar hardloopmaatjes een mooie trailrun te rennen. Eerder in de week was ik als voorbereiding fanatiek begonnen aan een tempo loop. De eerste acht kilometer liepen voorspoedig, maar vanuit het niets gooide mijn hamstring weer roet in het eten. Na tien kilometer gooide ik de handdoek in de ring en ben de laatste 3 kilometer naar huis gewandeld. De dag erna heb ik nog geprobeerd de zeurende pijn uit de hamstring te fietsen. Helaas moest ik toch aan het einde concluderen dat het echt een blessure is en dat ik mijn hardloop plannen even in de ijskast moet zetten.

Als ik het woord plan hoor moet ik meteen denken aan de leider van de “The A-Team”, die aan het einde van een uitgevoerde missie de befaamde woorden uitspreekt “I love it when a plan comes together”. Voor mijzelf gaat dit ook echt op en zelfs nog verder. Als ik plannen maak, dan geef ik er prioriteit aan en dan voer ik ze ook uit. Als ik een afspraak heb, ben ik er. Als… ja als niet iets anders het even ruwweg in de war schopt.  Dat ik nu al twee keer een run heb moeten annuleren vanwege mijn blessure voelt dan wel als falen en dus ook dubbel vervelend.

Het moeilijkste aan dit alles is dat ik weet dat ik naar mijn verstand moet luisteren en het gevoel moet loslaten. Als ik doorga wordt het misschien van een lichte blessure een zware en dan zit ik straks echt binnen. Voor mij bestaat er geen grotere worst case scenario dan dat. Aan het einde van de week heb ik de plannen omgegooid, even de focus op herstel en ik spring op de fiets. De wind trotserend op kop en alle zeilen bijzetten om het wiel te houden van een paar fietsmaatjes. De benen voelden anders, het was niet volgens plan, maar toch was het genieten.

Een ander plan, voelde voor mij vroeger nog meers als falen dan nu. Het betekende dat ik niet de woorden kon spreken als de leider van “The A-Team”. Aan het einde was ik dan nog alles aan het overdenken en aan het analyseren wat ik het in het begin niet gezien had of waar ik het heb laten liggen. Door de jaren heen heb ik geleerd dat voor mij niet het plan centraal staat maar het uiteindelijke resultaat. Een ander plan is niet de focus verleggen, maar juist de focus te houden op het eindresultaat. De flexibiliteit die het mijzelf geeft en de stress die ik daar mee ontloop is van onschatbare waarde.

Ja, een ander plan dus. Net als het enige pro cycling team van Nederland, Team Jumbo Visma, van het najaar de documentaire “Plan B” lanceerde. Waarin wijn als kijker een kijkje achter de schermen krijgen en ziet dat hun plan om de tour te winnen letterlijk uiteen viel in de eerste week. Toch hebben ze door de individuele kwaliteiten in het team en de onderlinge samenwerking en motivatie een super mooie tour gereden. Het eindresultaat was misschien niet het plan van de gele trui, maar wat wel hetzelfde was, was dat aan het einde het een succesvolle tour was, met mooie overwinningen en grootste prestaties.

Toch voelt het afzeggen van de trailrun niet fijn, zeker niet op de korte termijn. Voor de lange termijn weet ik dat het beste is. Volgende week staat weer een mooie gravelrit op het programma en als ik te eigenwijs had vastgehouden aan het eerste plan dan was er een grote kans dat ik de rest van mijn plannen ook voor langere termijn in de ijskast had gezet. Mijn plan B is misschien niet zo glorieus als die van team Jumbo-Visma, toch geniet ik zelf weer van het beuken tegen de wind en het afzien in het wiel. Ik ben buiten, ik beweeg, ik leef!

Dan kan ik denk zeggen, ondanks of misschien beter gezegd dankzij een ander plan, dat ik ervan geniet dat ik ben waar ik wil zijn.