Het leven is een speeltuin

Het is alweer bijna vier jaar geleden dat ik de Alp d’HuZes heb gefietst. Ik weet nog goed dat er een fietsende schrijver mee was. Dat was ik zelf toen nog niet. Ik weet nog dat hij in een stukje over mij schreef met de strekking, dat ik diep in mijn eigen gedachten zat, serieus na te denken over het leven en vergat te genieten. Ik moet zeggen dat mijn eerste reactie ontkenning was. Nu bijna vier jaar later, weet ik dat ik genoten heb van die dag maar dat het leven ook mede door de omstandigheden van de jaren ervoor zeker voor mij op dat moment serieus werd genomen, misschien wel te serieus.

Zaterdag toen we door de bossen tussen Venlo en de Meinweg aan het gravelen waren en een verkeerde afslag hadden genomen sloegen we een paar honderd meter verder weer linksaf een soort van omgeploegd paadje in om weer terug te komen bij de route. Op een gegeven moment werd de begroeiing echter zo wild en de sporen zo diep dat er niets anders opzat dan af te stappen en de fiets op de schouder te nemen. Ik hoorde wat gezever, zoals ze in Vlaanderen zo mooi zeggen. Zelf merkte ik dat er een grijns op mijn gezicht kwam en dat het voldoende als een klein avontuur.

Toen ik nadacht over wat er in mijn hoofd aan gedachten spinsel rond ging, had ik twee titels die er in me opkwamen, het leven is een proef plaats, of het leven is een speeltuin. Ik heb het nog nooit gedaan dus ik zal het wel kunnen versus geniet van het leven. Ik heb gemerkt dat als ik mij niet laat beperken door het feit dat ik iets nog nooit heb gedaan er nieuwe wegen en deuren opengaan. Wat echter nog veel meer ontspanning heeft opgeleverd is om bewuster tijd te nemen om de speeltuin van het leven in te gaan en dan ook echt te gaan spelen.

In Barendrecht is het een asfalt jungle, als ik dan op mijn fiets zo de bossen en heuvels doorkruis bij de Meinweg en me heerlijk verloren voel in niemandsland, dan voel ik mij in mijn sas. Met brede banden op een snelle fiets mezelf voortbewegen over zand, grind en modderstroken. Helemaal als het golvend glooiend loopt. Naar beneden snelheid makend en dit naar boven zolang mogelijk vast houden. Als je dan eenmaal in een ritme en cadans komt lijkt alles even vanzelf te gaan en is er even geen tijd.

Het leven heeft zeker niet altijd een speeltuin gevoeld. Enerzijds neem ik natuurlijk veel mee vanuit vroeger, vanuit de ritme en rituelen waar ik mee ben opgegroeid. Anderzijds zat ik ook zo vast in wat het maakbare van deze wereld lijkt. Het voldoen aan de plaatjes waarvan ik dacht dat andere die hadden en die ik op mijzelf projecteerde. Gepaard met een groot verantwoordelijkheidsgevoel maakte dat ik mijn keuze maakte zoals ik ze maakte. Het heeft natuurlijk ook de basis gelegd voor waar ik nu sta en ben. Toch vind ik het heerlijk om op een andere manier in beweging te zijn, een met meer ontspanning en plezier.

Met de gravelrit had een fietsmaat het aan het einde wat zwaarder. Zelf was ik na een dipje, wat ook niet helemaal gek was met een halve marathon van een dag eerder in mijn benen, weer terug in mijn ritme aan het komen. Toch was het heerlijk dat ik mijzelf niet te serieus hoefde te nemen en gewoon lekker als sparrend naast mijn fietsmaat kon fietsen, de groep een eindje voor ons uit. De hyperfocus loslaten en de omgeving samen met de woorden van een goed gesprek te laten landen en een plek te geven.

Terwijl ik dit zo schrijf moet ik nog denken aan de woorden van een podcast die ik luisterde. Geef waar jezelf behoefte aan hebt. Als ik behoefte heb aan een compliment, geef ik een ander een compliment. Wat ik eigenlijk nog mooier vind is een stapje verder, durf te geven dat waar een ander behoefte aan heeft. Dan vul ik niet mijn eigen leegte op, dan moet ik vaak juist loslaten aan dat wat ik zo aan het vasthouden ben. Denk dat de speeltuin van het leven daar alleen maar grootser en mooier van wordt.