Genoeg(en)

Soms heb ik ergens genoeg van en op een ander moment kan ik er geen genoeg van krijgen. Dat ik zou zeggen dat ik even genoeg zou hebben van het sporten kon ik mij moeilijk voorstellen de afgelopen jaren. Toch heb ik er dicht tegen aangezeten de afgelopen periode. Ik had me denk ik grijs getraind. De afgelopen jaren heb ik weinig rustdagen gepakt, wel rust in de trainingen maar op de een of andere manier is mijn fitheid dit jaar niet wat ik gewend ben van mijzelf. Niet eens zozeer het niveau wat ik haal, maar gewoon hoe ik mij voel. Binnen in mij begon het telkens meer te schreeuwen dat het genoeg was.

Het leven is een grote balanceeract. Voor mij voelt dat in ieder geval zo. Alsof ik aan het jongleren ben, met regelmatig te veel ballen in de lucht. Om de moeilijkheidsgraad te verhogen ook nog eens op een eennwieler en dat op een niet al te strak gespannen koord. Daar had ik gewoon even genoeg van. Het leven is namelijk allesbehalve een act. Het is geen optreden voor kudos op strava, voor likes op social media of bewondering voor wat ik allemaal doe. Het is wie ik wil zijn, met wie ik wil zijn, waar ik wil zijn en vooral geen showtje die ik moet opvoeren voor wie dan ook.

Grijs trainen dus, een begrip dat voorbij kwam in een fietsblaadje die ik aan het lezen was. Ik herkende me vooral in de zin: “Je wordt niet meer beter en je hebt niet door waar het misgaat”. Het was bij mij alleen meer dan niet beter, het was dat ik me zelfs slechter begon te voelen. Waar het mis is gegaan weet ik ook niet echt. Misschien dat ik minder antifragiel bezig ben geweest. Meer van hetzelfde deed. Toch voelde ik van binnen dat het iets anders was, dat ik vermoeid aan het raken was en dat het roer ergens om moest. Of ik teveel bezig was met een act en te weinig in het moment was of dat ik teveel gefocust was op de progressie die er niet was. Het voelde gewoon of ik opgebrand begon te raken.

Het touw strak spannen, van de eenwieler even aan de kant en wat minder ballen in de lucht was het eerste wat ik me bedacht. Ik hou van denken in oplossingen. Toch ging het hier niet om te denken in oplossingen maar in het denken van loslaten. Los laten van vast gesleten patronen, het los laten van als maar moeten gaan. Misschien wel het belangrijkste, los laten om dat waar ik van hou niet te verliezen. Dat het er genoeg van hebben niet zou veranderen naar er geen genoeg van krijgen, maar naar er genoegen in krijgen.

Genoegen dus, de betekenis van genoegen, tevreden en met plezier. Het leven, werken en sporten wil ik met genoegen doen. De vraag is dus niet meer of ik er genoeg van heb, maar dat ik er een woordraadsel van maak. Genoeg + en , van = in.

Heb genoegen in het leven.

Laat uw leven niet beheersen door geldzucht, neem genoegen met wat u hebt. Hij heeft immers zelf gezegd: ‘Nooit zal ik u afvallen, nooit zal ik u verlaten,’ zodat we vol vertrouwen kunnen zeggen: ‘De Heer is mijn helper, ik heb niets te vrezen. Wat zouden mensen mij kunnen doen?’

Hebreeën 13:5-6