Gewoon oktober
We leven in een bijzondere tijd. Een tijd waar alles anders gaat als normaal. Waar vorig jaar de koers van de vallende bladeren (de laatste klassieker van het jaar) al was verreden, moet nu nog de laatste grote ronde van het jaar gaan starten. Er zijn veel koersen verplaatst, maar nog meer koersen zijn niet door gegaan. Waar de professionals nog even door gaan, is het voor de gewone renner toch echt gewoon oktober. De laatste maand van het fietsseizoen. Misschien nog een paar laatste krachtsinspanningen als de zon nog even haar gezicht laat zien om daarna de lagers weer in het vet te zetten. De maand waarin het allemaal wat minder hoeft en meer mag.
Ook in mijn eigen agenda is alles anders gegaan als normaal. Toch is het daar ook gewoon oktober. De maanden zijn net als in andere jaren voorbij gevlogen. Daar waar ruimte kwam door dat het ene niet doorging, werd het weer opgevuld door wat anders. Natuurlijk is er het gemis van de gezamenlijke tochten, de woorden die tot denken zetten, de inspanning en de omhelzingen. De vriendschappen die even stil liggen en wachten op het moment om weer te kunnen ontspringen. Het gemis van suizende wielen, schommelende kettingen en wielen in de vrije loop. Het gemis van het geroep van voor, achter, tegen en paaltje. Het gemis van een goed gesprek na een lange dag op de fiets.
Toen de profrenner een ruime 2 maanden geleden begonnen aan de herstart van het seizoen, werd het ook wel de kalender van hoop genoemd, of valse hoop. Want of en hoe alles doorgang kon vinden was aan het begin nog een grote vraag. De grote vraag is nu ik hier zo in oktober sta, hoe ziet mijn kalender eruit? Waar is deze mee gevuld? Er is nog tweeëneenhalve maand voor de boeg. Nog 75 dagen voor het nieuwe jaar. Dagen waarin we weten dat de zon later opkomt en weer eerder ondergaat maar toch ontzettend onzeker kunnen voelen. Dagen die nog steeds anders zullen zijn dan normaal.
Het is gewoon oktober, maar het voelt toch een beetje alleen. We hebben elkaar nodig om verder te komen. Daar waar je anders in de remmen zou knijpen is er een zetje in de rug. Daar waar je anders zou terugschakelen, is er aanmoediging om net dat laatste restje energie uit je lijf te trekken. Daar waar je anders had gezwegen is er de ruimte gekomen om te spreken. Daar waar God achter de wolken is verdwenen is er toch weer een sprankje van zijn hoop en liefde verschenen.
Almaar onvervulde hoop maakt ziek, vervuld verlangen is een levensboom.
Spreuken 13:12
Bij mij is er een verlangen naar een nieuw jaar. Een verlangen naar een gewone oktober, waar een gewone kalender aan vooraf gegaan is. Een kalender van mooie dagen op fiets, waarin de passie voor prestatie, inspiratie bij elkaar komen in goed gezelschap waar relaties versterkt worden en nieuwe vriendschappen ontstaan. Het is misschien geen realistische verlangen. Toch denk ik dat het goed is om dit verlangen te hebben, niet als valse hoop maar om naar uit te kunnen kijken. Om er energie uit te kunnen halen. Om gewoon al te genieten van de voorbereiding op het nieuwe jaar. En als het dan getekend en geschreven wordt, het er een van leven en betekenis mag zijn voor anderen.