Spielerei
Van de week met het hardlopen zag ik een vogel vliegen (ja het gaat nog goed met me), deze vloog zigzag tussen de bomen door. Alsof deze bomen speciaal voor hem daar gepland waren. Hij ging net als ik vroeger, als kind, met de fiets zigzaggend tussen de strepen door op de weg. Opeens stuurde de vogel zich zelf hoog in de lucht om vervolgens met een duikvlucht de volgende rij bomen als speeltuin te gebruiken.
De wereld als speeltuin. Zo had ik de kop van de tekst ook kunnen noemen. Maar dan was het nog gericht op de omgeving. Waarom dan toch spielerei als kop? De “spielerei” zat niet in de wereld maar in de vogel. De wereld geeft de opportuniteit, alleen is het aan mijzelf of ik de gelegenheid pak om te genieten, om even zo vrij als een vogel te zijn. Om een aanloop te nemen om vervolgens vol overgave in het bad te springen.
Van het weekend was het weer niet zo super om te fietsen. Natte wegen en regen in de lucht gaven twijfel, binnen op de trainer of toch naar buiten. Uiteindelijk ervoor gekozen om naar buiten te gaan voor een rondje door de Hoeksche Waard. Wat beter de Slikke Waard of de Hoeksche Modder had kunnen heten. Doordat alles van het land werd gehaald, waren de wegen veranderd van grijs in natte gladde bruin wegen en mijn fiets van zwart in grijs. Toch was het heerlijk om buiten te zijn. Het mag, het kan. En de fiets? Die kreeg nog wat extra liefde en aandacht na de rit.
Eigenlijk is het net het leven nu. Er is veel wat mij weerhoud om onbevangen te leven. Het is een vreemde tijd waar weinig mag en waar er veel nieuwe regels en omgangsvormen zijn. Ik merk dat ik dan snel kan vergeten in welke wereld ik leef. Dat de opportuniteiten die er altijd waren in een keer minder zichtbaar zijn. Dat wat kleur had, grijs begint te worden. Dat de spielerei langzaam uit mijn leven aan het verdwijnen is. Dat ik mijn wereld telkens kleiner aan het maken ben, deels gedwongen, deels…. om dat het niet anders kan?
Ik genoot van de vogel, die als een ware stuntpiloot zijn duik nam en de omgeving tot zijn speeltuin veranderde. Het zetten me in mijn laatste kilometers aan het denken. Wat voor vogel ben ik, die gewoon alleen het nuttige doet of het aangename met het nuttige combineert. Zie ik nog de momenten waarop ik even de spanning van de boog kan halen en me kan verliezen in er gewoon zijn waar ik ben. Om er vervolgens na afloop nog een lange tijd van na te genieten.
Veel spielerei toegewenst!