Gewoontes

Ik weet niet of jij dat gevoel kent, maar soms lijkt het leven te bestaan uit gewoonte op gewoonte op gewoonte. Aan de ene kant zijn deze gewoontes heel functioneel, je zou maar moeten nadenken over iedere stap die je zou moeten zetten. Aan de andere kant geeft het soms ook een gevoel van onrust en dan borrelt er iets op dat deze gewoontes wil doorbreken.

De afgelopen dagen was echt binnenweer. Harde wind, veel regen dus een mooi moment om lekker de haard aan te zetten en mijn gewoonte eens passief te beoefenen. De fietsers op de tv waren zondag letterlijk aan het worstelen met de wind. Door de wind viel het peloton uiteen in waaiers. Als je dan niet bij de voorste tien man zit, wordt het vechten in het kantje, tot je op een gegeven moment het wiel van je voorganger verliest en zomaar ineens de fietsers achter je langzamer dichtbij komen en degene voor je snel bij je vandaan geraken. Je bent dan zo dichtbij en toch zover weg, je begeeft je als fietser dan even in niemandsland. Een koers met waaiers is de mooiste koers die er te zien is. Gewoontes werken dan niet meer. Het is van het begin tot einde overleven en gaan. Want als je stopt met vechten voor je positie weet je een ding zeker en dat is dat de wedstrijd over is.

Onstuimig weer doorbreekt gewoontes, een externe prikkel die ervoor zorgt dat ik anders acteer dan ik misschien van tevoren had bedacht. Toch merk ik ook dat er bij mij interne prikkels zijn die op de een of andere manier naar boven komen en dan ervoor zorgen dat ik anders acteer als verwacht. Impulsief als ik soms kan zijn, kan ik mijn enthousiasme niet beteugelen en ga ik vol gas erin. Waarschijnlijk ben ik op dit soort momenten een onstuimige externe prikkel voor de mensen om mij heen. Toch brengt onstuimigheid veel los. Het zorgt ervoor dat ik op het puntje van de bank naar de koers kijk. Het zorg ervoor dat ik nieuwe ideeën en inzichten krijg die ik niet zo hebben als ik door zou gaan met gewoon door gaan.

Mijn wens voor de komende weken is dan ook voldoende onstuimigheid voor jouw en mijzelf om op het puntje van de stoel te gaan zitten en te genieten van dat het even anders gaat, dat het even anders kan. Dat we voelen dat er nog zoveel enthousiasme en energie in ons zit om vast te bijten in het wiel voor ons. Misschien nog wel beter, dat we met de voorste in de groep rond draaien, lekker beukend tegen de wind in. Koersen voor de winst!

Zoals water in bochten door de bergen slijt,
zo slijten gewoontes patronen in mijn leven.
Zoals de zon thermiek in de bergen brengt,
zo brengt God mijn leven in beweging.
Zoals de wind door de bomen ritselt,
zo spreekt God tot mijn ziel.

Zoals een forel zich voortbeweegt tegen de stroom in,
een rode wauw vertrouwt op de thermiek,
en zaden zich laten leiden door de wind,
Mag ik mij overgeven aan God,
gaan over het pad dat Hij heeft bereid
wetend dat Hij houdt van mij Zijn kind

Velosoof