Liefde voor de koers

Zaterdag was de openingskoers van de Meesterknecht in Nijkerk. Zo halverwege maart weet je niet wat voor weer het wordt, maar de voorspelling was niet echt goed. De dagen vooraf houd ik dan ook de weer apps goed in de gaten. De beste omschrijving voor het weer was: “Zaterdag 16 maart wordt er harde/ stormachtige wind verwacht met zware windstoten. Dus blijf die dag maar lekker binnen”. Ik dacht toen wel waar gaan we aan beginnen met zijn allen. Toch druppelen de deelnemers in de ochtend een voor een binnen, buiten giet het nog veel harder. De wind begint langzamerhand in kracht toenemen en de bomen bewegen harder heen en weer als de deur open en dicht gaat. Je ziet iedereen denken, welke afstand zal ik doen, even een tandje terug, vandaag maar niet het uiterste vragen, want dat zal de wind toch wel gaan doen. Zelf besluit ik samen met mijn hardrijdende Groningse vriend wat rustiger aan te doen, we gaan voor de 115 kilometer dat wel, alleen met de minder snelle groep.

Tijdens de opening, voordat we op onze fiets stappen, is er nog een overdenking. Even een moment van inspiratie. Ook wordt het thema van het nieuwe jaar gelanceerd. We zien Niki Terpstra op het scherm, in de flashinterview na zijn overwinningen in de Ronde van Vlaanderen is hij aan het woord en citeert een lied: “Ik bouwde op, ik bouwde op, het was de liefde, de liefde voor de koers”. Het thema voor het jaar is Koers. Daar zitten we dan allemaal, stuk voor stuk met liefde voor de koers. Niet wetend wat de koers ons vandaag gaat brengen, maar om te gaan fietsen met windkracht 6 heb je toch wel wat liefde voor de koers nodig.

“Wat bepaald jouw koers? ” was een van de vragen. Er zijn omstandigheden die maken dat je de koers in je leven moet aanpassen. Vier personen uit de bijbel werden genoemd. Allemaal in een situatie waar een oproep, een appèl werd gedaan, om de koers in hun leven om te gooien. Zo was er Jona, die een opdracht kreeg maar een 180 graden turnaround maakte en de eerste keer de keuze maakte om weg te lopen van de vraag die in zijn leven kwam. Dan had je Mozes die gevraagd werd om terug te gaan naar Egypte, maar die zichzelf alles behalve bekwaam vond voor deze opdracht, zijn maren klaar had en naar bevestiging zocht voor deze koerswijziging. Er was een prinses genaamd Esther, waar een appèl werd gedaan op haar positie, haar invloed bij de koning, iemand die op een plek was terecht gekomen waar ze van betekenis kon zijn voor haar familie, haar volk. Als laatste was er een Paulus, een begeestert man, iemand die er vol voor ging en toen alles wat hem vastigheid bood los liet om dit als winst voor anderen te kunnen laten zijn.

Daar stond ik dan buiten, te trillen van de kou, wachtend totdat de snelle groep weg was, om vervolgens met de tweede groep te starten. Het liep allemaal alleen net even anders. De snelle groep was te klein, blijkbaar was ik niet de enige die dacht even wat rustiger aan te doen. De vraag kwam wie wou aanhaken bij de snelle groep om de tweede groep wat kleiner te maken voor de veiligheid. Er werd beloofd dat het tempo werd aangepast. Ik dacht even na over Jona, die zijn eerste intentie was ook om niet te gaan, ik keek mijn Groningse vriend aan en we besloten toch om mee te gaan. Van dat aanpassen van het tempo heb ik niet veel gemerkt.

Na 13 kilometer voel ik in de bocht dat mijn band weg glijd, het resultaat van een leegloper. Ik baal er altijd van als je een lekke band hebt als je met een groep rijd. Ik heb het gevoel dat ik iedereen ophoud en ik voel me dan lichtelijk opgejaagd. Het liefst wil ik dan roepen, rijd maar door ik red mezelf wel. Het duurt dan ook even voordat ik dit gevoel weer van me heb af gefietst. Ik lijk soms zo op Mozes, voel me dan zo onzeker. Ik fietst dan met mannen die Leonarda da Vinci zou hebben gebruikt als model voor een beeldhouwwerk van een renner die aan het koersen is. Bij andere is het niet de buitenkant waar je het aan ziet, maar die hebben een motor onder de motorkap liggen waar een vermogen inzit en sommige hebben allebei. Zelf schaal ik me niet bij één van deze drie categorieën in, ik ben net als Mozes iemand die wat bevestiging nodig heeft om te beseffen dat je toch bij de sterkste 10 mannen van het geheel mee rijd.

Op een vals plat stuk omhoog rijd zo’n Da Vinci model op kop. Ik kijk naar beneden op de teller en zie 39 kilometer per uur staan. Het is niet de afstand, het is de snelheid! Pas als de spanning van de benen gaat, weet je dat de weg weer even afvlakt. Ik kijk naar de renner naast me en we schudden ons hoofd. “Bij de pauze haak ik bij de andere groep aan”, fluistert hij. Ik lach naar hem en van binnen fluistert een stem en die zegt: “doe het ook”. De woorden die vervolgens uit mijn mond komen zijn tot mijn eigen verbazing anders, het zijn die van bemoediging. “Het is het laatste klimmetje vanaf nu is het goed te doen, je kan het” fluister ik terug. Toch mooi, ik mag iemand anders bemoedigen op de plek waar ik gezet ben. Dat is even een klein Esther momentje voor mij. Ik mag op de plek waar ik ben in mijn leven, in de koers die ik rijd, mijn positie innemen. Om zo op te kunnen komen en klaar te kunnen staan voor de mensen om mij heen.

Nadat we Amersfoort gepasseerd zijn, hangen we met zijn allen schuin in de wind. Het is jammer dat ik op zo’n moment geen foto kan maken. Ik heb beide handen namelijk hard nodig om rechtop te blijven. Wat heet, om schuin in de wind te hangen om recht vooruit te kunnen fietsen. Ik draai als laatste de weg op en zie de groep voor me al uiteen vallen. Als je niet bij de voorste zit, werkt dat in je koppie niet echt mee. Mijn maat uit Groningen zit voorin en ziet ons worstelen met de wind. Als een Paulus laat hij zich uitzakken om ons uit de wind te houden, hij pakt zijn verlies om samen te kunnen winnen. De slogan van de Meesterknecht is “Renners die durven dienen”. Het is gaaf om te zien als iemand dit doet. In dit geval deed hij het voor mij en ik mag gewoon accepteren dat ik zijn hulp nodig heb en naast hem uit de wind gaan fietsen.

De koers in mijn leven wordt vaak bepaald door externe factoren. Net als de weersomstandigheden het koersen op de fiets beïnvloed, zijn er in mijn leven veel omstandigheden die van grote invloed zijn op de koers die ik ga. Toch is er nog een dimensie die de koers in mijn leven nog meer kan bepalen als al deze externe omstandigheden. Het is die stem van binnen die aan mij vraagt dat ik verlies aan mijzelf als winst voor anderen kan zien. Het is echter de vraag of ik gehoor geef aan het appèl, de roeping die ik van binnen in mij voel. Het je bewust uit laten zakken om een ander te helpen is een keuze die iemand zelf maakt omdat hij compassie, liefde heeft voor de ander. De koers is op dat moment niet meer no1, het samen koersen is dan no1 geworden. Het leren luisteren naar deze stem is niet een gemakkelijke, het vraagt namelijk van mijzelf dat ik dienend in het leven kan staan. Dienend er te zijn voor anderen, ga er maar aan staan…

Zijn als een meesterknecht
van de Koning der Koningen

Van de Overwinnaar
over mijn angsten, fouten en tekortkomingen

Van de Eeuwige Vader
die op mij af rent en innig omhelst  

Van de Redder
voor als ik het zelf even allemaal niet weet

Van de Sterke rots
een toevlucht waar ik mag schuilen
 
Amen

Velosoof