Gravel du France 1 – Voorbereiding
Nog 14 dagen en dan ga ik samen met (fiets)maat Bastiaan naar Frankrijk voor een week gravellen. De voorbereiding werd een week geleden voor de tweede keer verstoord. Na een stevige buikgriep een maand geleden, was nu mijn knie in een keer helemaal dik. Zat even helemaal geen beweging meer in. Door aan mijn spijkerbroek te trekken kreeg ik mijn linkerbeen in en uit de auto. Ik moest denken aan topsporters, die dit meemaken in hun voorbereiding, in het toewerken naar hun moment van schitteren. Wat een stress dit mee zich mee kan brengen. Ik moet dan vooral aan Roglic de ronderenner van team Jumbo-Visma denken die altijd zo relativerend spreekt over blessures en tegenslag. What doesn’t kill you, makes you stronger, no.
Na een aantal dagen rust en koelen en nog eens koelen van de knie, kwam de beweging weer terug. Toch fijn als je de trap weer kan aflopen zonder na te denken. Na een kort rustig rondje op zondag, heb ik gisteren weer een duurtocht van 100km erop zitten. Af en toe nog een klein scherp randje, maar volgens de huisarts was er niets kapot, dus durf ik ook door te fietsen. De diagnose was overbelasting. Dat laatste kwam denk ik door 130km gravellen op een zadel die een centimeter te laag stond. Daardoor te veel in mijn knieën getrapt. Wat een klein verschil een grote impact kan hebben. Dagje later hardlopen had beter ingeruild kunnen worden voor rust. Een balans waar ik meestal niet over na hoef te denken. Mijn lichaam ging altijd wel. Toch even tegen een grens aangelopen of beter gezegd erover.
Nu is het de komende 14 dagen de juiste balans zoeken om me klaar te maken voor de 7 dagen gravellen, de conditie op peil te houden en de spieren sterken te maken en rust te geven. Ik heb telkens meer bewondering voor de sporters die dit voor hun professie doen en er iedere keer weer staan. Als ze er een keer niet staan en toch aanwezig zijn, dan is het verhaal erachter misschien nog wel des te bewonderingswaardiger dat ze er er toch zijn.
De klokt tikt rustig door, van binnen gaat mijn hartslag telkens verder omhoog. Vol verwachting maar ook een beetje angst of mijn knie er klaar voor is. Balans zoeken… rust pakken en conditie onderhouden.