Gravel du France 2 – Voorbeschouwen

Vaak is het dat ik in mijn spinsels schrijf of denk over iets wat gebeurd is. Het is dan even tijd voor de nabeschouwing. De media zitten vol met nabeschouwingen. Vaak vol met meningen en oordelen over anderen. Er worden dan sporters opgehemeld of helemaal afgebrand. Er worden al antwoorden gegeven zonder dat er vragen gesteld zijn. Om vervolgens over te gaan in een voorbeschouwing op de volgende wedstrijd om daar al het bijna zekere resultaat van vast te stellen. Het is inderdaad zo dat het verleden en het nu wordt meegenomen naar de toekomst, maar soms is het ook fijn om los van alles even vooruit te kijken en weg te dromen.

Van de week was ik bezig met de routeboek voor de komende dagen. Alle routes even langs om te kijken waar we kunnen stoppen voor een welverdiende pauze en om de bidons bij te vullen. Alleen al om de energie die het voorbereiden, de routes maken geeft, zou ik al zo’n gravelweek inplannen. Toch is er ook op de achtergrond een lichte twijfel. Een twijfel of ik het allemaal aan kan, of mijn knie het gaat houden of… Ik moet meteen denken aan een zin die ik pas geleden hoorde, twijfel is verloren zekerheid. Het is denk ik ook wat ik zoek als ik vooruitkijk. Het vinden van zekerheid, met de wetenschap dat niets zo zeker is als de onzekerheid van de toekomst. Ja, ik weet er is een zekerheid, maar het lukt me eerlijk gezegd niet om me daar altijd aan vast te houden.

Een kleine maand geleden was ik naar de grote de Grote Megalomane Voorbeschouwing op de Parijs-Roubaix. In een theater zat ik te luisteren naar een paar fanatieke wielerliefhebbers die stil stonden bij de koers van het voorjaar. Het was heerlijk om naar te luisteren en de sporters werden als gladiatoren geprezen. Met een bepaald mate van verloren verstand omdat ze het lef hadden om op volle vaart door het Bos van Wallers te stormen. Waar de kasseien zo vanuit de hemel op aarde lijken te zijn neergesmeten. Gelukkig komen we die strook niet tegen, maar zoeken we zelf de paden op die door de eeuwen heen zijn gevormd door voeten, karren en wagens. Alleen die nog niet zijn verdwenen onder het zwarte bijeengehouden door teer.

De onverharde paden, die beginnen als we bordjes tegenkomen die aangeven dat de weg stopt over anderhalf kilometer. Die soms rollen zoals alleen grind soepel kan lopen en soms zuigen aan de banden zoals alleen grind dat kan. Die veranderen door dat de regen alles een nieuwe plek geeft of door de brandende zon het veranderd in zand. Waar de banden doorheen glijden, zoekend hun weg van begin tot einde. Daar waar ik druk op de pedalen moet houden en het gewicht achter op mijn zadel, het stuur los maar toch stevig moet vasthouden. Ondertussen in al het gestuiter de balans op de fiets bewaren en de juiste koers moet varen. Het is meer dan alleen fietsen en toch is het alleen maar fietsen.

De komende dagen gaan mooi worden, een gravel du France, etappe na etappe trekken we eerst zuidelijker, met als hoogtepunt de Mont Ventoux. Daarna trekken we weer langzaam terug naar de lage landen. Etappe na etappe na etappe genietend van dat wat gaat komen. Zon, regen, warmte, kou, wind of windstil. Mooie paden en minder makkelijke paden, soms even afstappen en vooral op zijn tijd even liggen om de omgeving volop in mij op te nemen. Wetend dat een ding zeker is, “He is watching over me”