Tour du gravel etappe 1 – Saint Mihiel

Saint-Mihiel waar de eeuwen oude huizen met dikke muren, grijs en grauw zijn. De houten luiken verkleurd en gescheurd door zon en regen dicht voor de ramen hangen. Het groen het beetje onkruid is wat haar plek tussen de oude stenen heeft gevonden. Draaien we langs een grote oude kerk meteen de eerste klim op. Het verharde maakt al snel plaats voor grind en stenen. We zijn begonnen en na al het regen onderweg worden we begeleidt door de zon.

We rijden langs veel monumenten die ons als passant laat terug denken aan de slagvelden van de grote wereldoorlog no 1. Waar jonge mannen de ruzie van de oude mannen moesten incasseren. Neergezet om niet te vergeten. Toch speelt het verleden zich nog steeds af, alleen dan op andere plaatsen in het heden. Waar jonge mannen weer moeten strijden voor de ruzies die niet van hun zijn maar wel geworden, vechten ze voor hun leven.

Bevoorrecht ben ik dat mijn strijd niet met wapens is tegen anderen, maar een op de fiets tegen mijzelf. Dat ik leef in vrijheid welke gebouwd is op mensen die ervoor hebben gestreden in een ver verleden, wat toch dichterbij is dan ik me soms realiseer. Ondertussen sijpelt de gedachte binnen dat ik ook zo mijn veldslagen heb en op zoek ben naar innerlijke vrede. Dat de wegen waar ik op fiets een weerspiegeling zijn van de wegen waar ik overheen heb gelopen in mijn levenspad.

Bumpie roads, in de afdaling op zoek naar grip, gecontroleerd ongecontroleerd dalen of andersom. Aan het einde van een afdaling soms niet helemaal begrijpen hoe ik er precies ben gekomen. Vertrouwen op het instinct, dat die de fiets er doorheen zal begeleiden. Dat na slecht stuk er wel weer een beter pad komt of in ieder geval minder slecht. Om dan weer te concluderen dat het slechte ook wel weer wat in zich had.

Mijn leven is bumpie weg, een die het ene moment mooi geplaveid is geweest en het andere moment zwaar onverhard. In mijn gedachten richt ik monumenten op van de zwaar bevochten veldslagen en denk aan de wapenspreuk van Zeeland, “Luctor et Emergo”, ik worstel en kom boven.